Is transfobie de grootste maatschappelijke dreiging?

Of is het misschien dat we niet meer in staat zijn objectief te definiëren waardoor wetten worden aangepast en gebaseerd op een ide fix. In het Nederlands Dagblad stond deze week een bericht van een anonieme briefschrijver die van mening was dat niet de transvrouwen maar de maatschappij voor dreiging zorgt, voor hen wel te verstaan, vanwege de transfobie die er speelt.
Onze woordvoerster schreef daarop een onderbouwde reactie, die helaas niet werd geplaatst.
Wij willen het u niet onthouden:

Je kunt niet voor een groep opkomen, als je die groep niet kunt definiëren

Op de eerste dag van zijn tweede presidentschap heeft de Amerikaanse president Trump een ‘Executive Order’ [EO] ondertekend waarin duidelijk staat wat een vrouw is, namelijk een volwassen mens van het vrouwelijk geslacht. Het vrouwelijk geslacht is het geslacht waarvan het lichaam zich heeft ontwikkeld rond het maken van de grote, onbeweeglijke geslachtscellen, de eitjes.
Hoe absurd het ook moge zijn dat Trump dit al op zijn eerste dag deed als 47ste president van de VS, illustreert het het debat waarin we ons momenteel bevinden, en was het helaas ook nodig dat hij deze EO ondertekende. Vrouwen verliezen namelijk op vele manieren hun veiligheid, privacy en waardigheid, omdat ook mannen zich (‘trans’)vrouw kunnen noemen, dit zelfs door middel van legale papieren bevestigd kunnen krijgen, en omdat dit proces in veel landen steeds makkelijker is geworden.

Het lijkt op het eerste gezicht misschien heel inclusief en empathisch om deze legale fictie toe te staan, maar eenieder die zich in dit konijnenhol werpt, komt er al snel achter dat het wettelijk maken van het volstrekt subjectieve begrip ‘genderidentiteit’ groepen als vrouwen, kinderen en homoseksuelen juist kwetsbaarder maakt. Zo is het al jaren bekend dat een onevenredig groot deel van de jonge kinderen die zich niet graag gedragen zoals de geslachtelijke stereotypen dat van hen verlangen (bv jongens spelen met spoortreintjes, meisjes met poppen), later homoseksueel of biseksueel blijkt te zijn. Die kinderen worden tegenwoordig echter meer en meer ‘trans’ verklaard, waarna hen steriliserende behandelingen worden gegeven volgens het Dutch Protocol. Niet alleen worden deze jonge mensen dus regelmatig onvruchtbaar gemaakt, kampen ze vaak met meerdere morbiditeiten en blijven ze hun hele leven in de medische molen, maar ook zijn we feitelijk bezig conversietherapie op ze toe te passen – datgene waar nu nota bene een wetsvoorstel over voorligt in de Tweede Kamer!

Een homo die zich namelijk vrouw noemt, zou volgens genderidentiteitsideologen heteroseksueel zijn. Andersom worden échte lesbiennes tegenwoordig op hun datingsites lastiggevallen door heteroseksuele mannen die zich vrouw noemen, en die daardoor ineens ‘lesbisch’ zouden zijn. Ook kunnen lesbiennes op steeds meer plekken niet meer openlijk adverteren voor bijeenkomsten voor hun groep, omdat mannen die zich lesbisch noemen dan buitengesloten zouden worden. Die mannen vinden dat heel belangrijk, omdat ze claimen genderdysforie te hebben, en elke ruimte of voorziening waar ze binnengelaten worden, kan dan als validering werken van de identiteit die ze menen te hebben. Maar een ‘identiteit’ is een overtuiging, het is een soort geloof in een ‘genderziel’, waarmee een mens met een mannenlichaam, een mán dus, ineens een kern zou kunnen hebben waarin hij vrouw is, of waarmee hij een ‘vrouwenbrein’ heeft. Hoeveel mensen echter ook meegaan in de overtuiging dat er een universeel vrouw-gevoel zou kunnen zijn, of dat deze ‘genderziel’ in een verkeerd lichaam geboren zou kunnen zijn, of dat mensen ‘cis’ kunnen zijn, en dat hun geslacht hen is ‘toegewezen’, het blíjft een geloof, een religie. Ik zou, gezien de vele extreme uitingen rond dit thema, zelfs durven zeggen dat het een cult of sekte is geworden.
Natuurlijk heeft iedereen recht op haar of zijn particuliere geloof, hoe slecht te bewijzen deze ook is. Maar dit geloof wordt ook anderen opgedrongen. Verpleegsters wordt re-educatie aangeboden als ze zich niet met een mannelijke collega willen omkleden, ‘genderidentiteit’ wordt op basisscholen aangeboden als een feit, en willekeurige persoonlijk voornaamwoorden worden op LinkedIn gezet als ware ons geslacht iets optioneels.

Maar geslacht is onveranderlijk. En mannen zijn – helaas voor ons vrouwen – doorgaans sterker, sneller en agressiever. Dit vereist – paradoxaal genoeg juíst om de inclusiviteit voor vrouwen te waarborgen – seksespecifieke ruimtes, voorzieningen en sport voor vrouwen. Er is nog geen man geweest met ‘genderdysforie’ die vervolgens mee ging doen in de vrouwencompetitie, die níet omhoogschoot in de rankings. Nee, hij wint misschien niet altijd. Maar hij neemt altijd een plek in van een vrouw, ontneemt vrouwen regelmatig hun beurzen of prijzen, en maakt vrouwen nooit veiliger. We hebben inmiddels ook voldoende cijfers om te weten dat mannen die zich vrouw noemen, zeker niet veiliger zijn dan andere mannen. Sterker nog, deze groep zit veel vaker dan andere mannen gevangen voor seksuele delicten. Een man die zich vrouw noemt, mag, zoals de schrijver van het artikel van 18 januari, gerust geloven dat de maatschappij bedreigend voor hem is, maar de ervaringen, de cijfers, en het gezond verstand wijzen er alle op dat vooral mannen – hoe ze zich ook noemen – gevaarlijk zijn voor vrouwen.

In Nederland heb je sinds 2014 slechts een verklaring nodig van een deskundige dat je de duurzame overtuiging hebt tot het andere geslacht te behoren, om dit in wettelijke papieren vast te mogen laten leggen. Dit maakt van ons geslacht een farce. Wij zijn geen kostuum dat je kunt aantrekken. Ons geslacht doet ertoe, en behoeft bescherming. Maar opkomen voor je rechten als vrouw is betekenisloos wanneer elke man zich vrouw kan noemen – of dit nu maar één man is die dit doet, of dat het er duizenden zijn.

We hebben als maatschappij een kostbare, bijna niet terug te draaien fout gemaakt door te pretenderen dat er zoiets bestaat als transitie van geslacht, maar voor de veiligheid van vrouwen en andere kwetsbare groepen is het noodzakelijk om net als in de VS deze gehele farce te benoemen en het onmogelijk te maken ooit nog legaal geslacht (‘gender’) te stellen boven biologie. Gevoelens maken geen geslacht.

Renske Verheul, Baarn
woordvoerster bij Stichting Voorzij