Waarom het onmogelijk is voor vrouwen om compromissen te sluiten met de transgenderbeweging
auteur Diana Shaw – vertaald door Feminisme 2020
OPINIE
Sommige mensen vinden dat vrouwen en meisjes die geloven dat onze veiligheid en privacy worden bedreigd als de deuren tot sekse-specifieke voorzieningen (zoals openbare douches, kleedkamers, vrouwenopvang en verkrachtingscrisisopvang, ziekenhuiszalen, toiletten en gevangenissen) geopend worden voor mannelijke personen – ongeacht of die mannelijke personen zich identificeren als vrouw of niet – compromissen moeten sluiten met de voorstanders van de genderidentiteitsideologie.
Compromis 1: mannelijke personen die penisinversiechirurgie hebben ondergaan zijn vrouwen
Het meest voorgestelde compromis door voorstanders van genderidentiteit aan vrouwen en meisjes is om alleen mannelijke personen die een “geslachtsbevestigende” cosmetische operatie aan hun geslachtsdelen hebben ondergaan toe te laten tot voorzieningen voor vrouwen en meisjes.
Ik beargumenteer dat dit compromis niet kan werken
Als eenmaal wettelijk is vastgelegd dat sommige mannelijke personen vrouwen kunnen zijn – hetzij door een verklaring of door een operatie – dan krijgt elke mannelijke persoon onmiddellijk het recht op toegang tot elke voor vrouwen specifieke voorziening.
Waarom?
Dit beleid kan de juridische toets niet doorstaan. Trans-identificerende personen zouden het voor de rechtbank aanvechten en het beleid zou als discriminerend worden aangemerkt. Men kan de toegang voor deze groep, waarvan is afgesproken dat het vrouwen zijn, wettelijk niet blokkeren op basis van het feit of ze risicovolle electieve operaties hebben ondergaan of niet. Advocaten zouden met succes beweren dat, als deze personen vrouwen zijn, zij het recht hebben op toegang tot voor vrouwen aangewezen voorzieningen, en deze toegang kan niet afhankelijk zijn van of zij procedures hebben ondergaan die medisch niet noodzakelijk zijn, die leiden tot sterilisatie (onvruchtbaarheid), met de mogelijkheid op ernstige complicaties, die financieel niet haalbaar zijn voor mensen met minder financiële middelen en doorgaans niet toegankelijk zijn voor jongeren.
Als bepaald is dat sommige mannelijke personen eigenlijk tot het andere geslacht behoren en dus in de categorie vrouwen vallen, kan men geen verdere voorwaarden stellen aan hun vrijheid om toegang te verkrijgen tot vrouwenfaciliteiten, en zeker geen voorwaarden die zo ernstig zijn dat zij onvruchtbaar worden, en die mogelijk levensbedreigende complicaties veroorzaken zoals infecties of bloedingen. Een dergelijk beleid gericht op één bevolkingsgroep zou door de rechtbank gemakkelijk kunnen worden afgewezen als onredelijke discriminatie gericht tegen de “transgender”-bevolking. Ook is dit beleid niet te handhaven. Wie zou de inhoud van het ondergoed moeten controleren van mannelijke personen om te bevestigen dat hun testikels zijn geamputeerd en hun penissen chirurgisch zijn omgekeerd als zij toegang willen krijgen tot vrouwenkleedkamers of een opvang voor mishandelde vrouwen? Zelfs eisen dat een bevolkingsgroep documenten met informatie over hun geslachtsdelen aan vreemden zou moeten overleggen om toegang te krijgen tot faciliteiten, zouden onvermijdelijk worden beschouwd als een onredelijke inbreuk op de privacy wanneer een trans-identificerende persoon dit zou aanvechten.
Compromis 2: mannelijke personen die voor zover bekend geen gewelddadige of seksuele misdrijven hebben begaan zijn vrouwen
Een ander compromis dat vaak wordt voorgesteld, met name voor gevangenissen, is het uitsluiten van mannelijke personen die zijn veroordeeld voor gewelds- of seksuele misdrijven. Ten eerste werkte dit niet in het geval van Karen White, wiens verkrachtingen van vrouwen voorafgaand aan zijn opsluiting nog niet bekend waren toen de gevangene werd overgebracht naar een vrouwengevangenis.
White viel verschillende vrouwen seksueel lastig terwijl hij in de vrouwengevangenis zat, en werd vervolgens naar de mannengevangenis gestuurd. Het niet hebben van een strafblad met betrekking tot een eerdere verkrachting of geweldsmisdrijf kan niet garanderen dat een persoon nooit heeft verkracht of gewelddadig is geweest, of dat de persoon dat nooit zou doen. Vrouwelijke gevangenen hebben zoveel seksueel misbruik ondergaan dat onderzoekers hebben gesuggereerd dat seksueel misbruik een “zekere weg naar de gevangenis” is voor vrouwen. Het is onethisch om, als een sociaal experiment, kwetsbare vrouwen op te sluiten met een persoon wiens mannelijke biologie hem sterker maakt dan de gemiddelde vrouw, en om hem samen met vrouwen te laten douchen. Hetzelfde geldt voor opvanghuizen die vrouwen en kinderen huisvesten die het slachtoffer zijn van huiselijk geweld.
Ten tweede zouden trans-identificerende personen deze optie betwisten en zou de rechtbank korte metten ermee maken. Hoewel statistieken uit de VS, Engeland en Wales (zie onderstaande grafieken) laten zien dat bijna alle gewelds- en seksmisdaden door mannen worden gepleegd, zijn er ook vrouwen die gewelds- en seksmisdrijven plegen. Trans-identificerende uitdagers zouden met succes beweren dat, als je een vrouw niet naar de mannengevangenis zou sturen als ze een gewelddadige of seksuele dader was, je een mannelijke persoon niet naar de mannengevangenis kunt sturen als je eenmaal hebt afgesproken dat de persoon in kwestie een vrouw is. ” Ofwel mannelijke personen zijn vrouw of niet. Als mannelijke personen vrouwen zijn, maakt het plegen van gewelddadige of seksuele misdrijven deze personen niet ineens niet vrouwen. De slechte logica die wordt gebruikt om deze voorwaarde te rechtvaardigen, kan de juridische toetsing niet doorstaan.
Dit zijn mijn gedachten erover.
Aantal daders naar geslacht en type misdrijf – Engeland en Wales vastgelegd in de jaren 2011-2012 voordat de classificatie ‘genderidentiteit’ heersend werd en seksegerelateerde gegevens beïnvloedde.