Voorzij roept op tot open debat over de nieuwe transgenderwet

Er is iets vreemds gaande in Nederland. De Tweede Kamer staat op het punt een wet aan te nemen die een fundamenteel principe van onze maatschappelijke orde overboord zet. Als deze wet wordt aangenomen kan iedereen voortaan met een simpele handtekening op het stadhuis het geslacht in zijn of haar geboorteakte veranderen, van man in vrouw of andersom.

Vroeger golden daarvoor strenge eisen, maar sinds 2014 is een deskundigenverklaring van ‘genderdysforie’, een blijvende onvrede met je geslacht, genoeg. Die voorwaarde komt nu te vervallen, het enige dat nog telt is ‘genderidentiteit’, hoe iemand zich voelt. Hoe serieus dat gevoel is, wordt niet meer getoetst. Dit wordt ‘genderzelfidentificatie’ genoemd, hoewel het neerkomt op ‘seksezelfidentificatie’. Vanaf je zestiende jaar kun je voortaan zelf bepalen met welk geslacht je geregistreerd wordt.

Geen debat
Het vreemde is dat over deze ingrijpende wetswijziging geen debat plaatsvindt, niet in de Kamer, niet in de media. Vraag tien mensen op straat of zij biologie relevant vinden bij het invullen van een geboortebewijs, en negen antwoorden ‘Ja, natuurlijk!’ 

Onder de radar
De voorvechters  van deze wet beseffen dit en vliegen bewust onder de radar van de publiciteit. ‘No debate!’ luidt hun mantra. Dat iedereen die wel het debat zoekt ‘transfoob’ wordt genoemd, helpt ook niet. Daarom schrijven wij deze brief: niet om deze wet tegen te houden, maar om invoering van deze wet zonder debat tegen te houden.

Het wetsvoorstel is gericht op het versterken van de rechten en de maatschappelijke positie van mensen die zeggen dat ze tot het andere geslacht behoren. Die rechten zijn belangrijk, maar waar geen aandacht voor is, zijn de rechten van andere groepen die door deze wet juist in het gedrang komen. Namelijk: die van meisjes en vrouwen.

Biologische werkelijkheid
Als de biologische realiteit moet wijken voor een ‘gevoel’, houdt de vrouw op te bestaan. En als de vrouw ophoudt te bestaan, is dat het einde van verworvenheden waar de vrouwenbeweging honderd jaar voor gevochten heeft: blijf-van-mijn-lijf-huizen en andere opvangcentra voor vrouwen, vrouwenvleugels in gevangenissen, gescheiden kleedkamers en wc’s in openbare gebouwen en de vrouwensport. In al die besloten ruimten wordt de deur opengezet voor mannen die alleen op papier vrouw zijn.

Niet geopereerd
Veel mensen denken dat deze mannen, net als ‘transseksuelen vroeger, volledig geopereerd zijn, maar dat is tegenwoordig nog maar een 70-80%. Overal waar vrouwen nu onder elkaar zijn, kunnen zij te maken krijgen met mannen, inclusief vrouwen die door mannen mishandeld zijn, moslimvrouwen, voor wie dit ethisch een probleem is, en minderjarige meisjes.

Mannen in vrouwengevangenis
In landen waar sekse-zelfidentificatie al is ingevoerd, in het VK, Canada en diverse Amerikaanse staten, is het aantal ‘vrouwelijke’ zedendelinquenten met sprongen gestegen. Dat zijn mannen die claimen vrouw te zijn en met al hun mannelijke geslachtskenmerken intact op een vrouwenvleugel worden geplaatst, met als gevolg nieuwe slachtoffers. 

Mannen in vrouwensport
Mannen zijn fysiek veel sterker dan vrouwen. Venus en Serena Williams werden van de baan geslagen door een man die 203 op de wereldranglijst stond. Alle sportbonden in de wereld worstelen met dit probleem. Dat zij er nauwelijks mee naar buiten komen is om de bovenstaande reden, zij willen niet beschuldigd worden van ‘transfobie’. De bestaande sekseregistratie maakt plaats voor een zelfgekozen ‘gender’. Dit is onder andere problematisch bij bij medische aangelegenheden, wetenschappelijk onderzoek of emancipatiebeleid (vrouwenquota). Het invoeren van ‘genderidentiteit’ in plaats van sekse leidt tot een vervuiling van alle wetenschappelijke data over de man-vrouw-verhoudingen. Hoe het werkelijk zit met het geweld van mannen tegen vrouwen, bijvoorbeeld, wordt onduidelijk. 

Toename tienermeisjes
Genderklinieken zien de laatste jaren een explosieve toename in de aanmeldingen van tienermeisjes, van wie nog onduidelijk is of zij ‘genderdysforie’ ervaren of met andere psychische problemen kampen. Als zij straks voor de wet al van geslacht veranderd zijn, kan zo’n kliniek dan nog nee zeggen?

Op de verkeerde weg
Er zijn steeds meer aanwijzingen dat wij in de genderzorg op de verkeerde weg zijn. Onderzoek en counseling hebben plaatsgemaakt voor bevestiging en medicalisering, waarbij jongeren met dit soort twijfels te makkelijk in een onomkeerbare behandeling worden genomen, met puberteitsremmers, hormonen en chirurgie. Steeds meer gendertherapeuten trekken aan de bel dat dit ethisch onverantwoord is en een medische ramp op termijn. Zelfidentificatie past in deze trend van zelfdiagnose en bevestiging, en dat is een van de redenen dat diverse ons omringende landen er nu op terugkomen. Nederland loopt het risico een wet in te voeren waarvan we over een paar jaar zeggen dat het een vergissing was.

Tegen discriminatie
Natuurlijk is het onacceptabel dat mensen worden gediscrimineerd omdat zij ernstig lijden in het lichaam waarin ze geboren zijn, geloven dat ze tot het andere geslacht behoren of niet voldoen aan de stereotypes voor hun geslacht. Wij zijn tegen elke vorm van discriminatie op grond van sekse, seksuele oriëntatie en/of levensovertuiging, maar wij zien geen enkele reden om een innerlijk ervaren gevoel een juridische basis te geven. 

Oproep tot debat
Daarom roepen wij op tot een open, rationeel debat over deze kwestie, voordat de Tweede Kamer deze nieuwe wet behandelt.

Definities
Voordat een specifieke groep mensen wettelijk nieuwe rechten krijgt, moet eerst duidelijk zijn om welke personen het precies gaat (m.a.w. een objectieve definitie van de term ‘transgender’), welke rechten precies worden geschonden en hoe ernstig dit probleem is. Als de nieuwe rechten voor deze groep mogelijk inbreuk maken op de rechten van een andere groep (in dit geval vrouwen en meisjes), moet vervolgens worden bepaald wat een proportionele maatregel is waarbij de rechten van beide groepen volledig worden gerespecteerd. 

Rechten van vrouwen en meisjes
Het is niet acceptabel dat de rechten van vrouwen en meisjes worden opgeofferd voor die van een andere groep. Hierover moet eerst een breed en geïnformeerd debat worden gevoerd, waarbij onder andere de effecten van vergelijkbare wetgeving in andere landen in kaart moeten worden gebracht. Als deze wet zonder debat wordt aangenomen worden de belangen van 50 procent van de bevolking genegeerd, uit angst voor canceling of reputatieschade. In een open en democratische samenleving kan ‘no debate’ nooit de richtlijn zijn, in geen enkele kwestie. 

Met dank aan P.K.