Mannelijk geweldspatroon

auteur: Jennie Ruby, vertaald door Feminisme 2020

Er lijkt een soort statistische dyslexie te zijn die mensen krijgen wanneer feministen over mannelijk geweld beginnen te praten. De uitspraak “De meeste gewelddadige misdaden worden door mannen begaan” wordt vaak verkeerd verstaan ??als “de meeste mannen zijn gewelddadig”, of zelfs met een soort genderdyslexie, als “vrouwen zijn nooit gewelddadig”. (Radicale) feministen komen dus in dit soort gesprekken terecht:

“Het meeste geweld over de hele wereld wordt gepleegd door mannen.”
“Dat kun je niet zeggen! Mijn vriend Jim is niet gewelddadig! “

“Niettemin tonen de statistieken van het Bureau of Justice aan dat meer dan 85% van de gewelddadige misdrijven in de VS door mannen wordt gepleegd.”
“Bedoel je dat vrouwen nooit gewelddadig zijn? Omdat ik las over deze ene vrouw die … “

“Ik denk dat haar misdaad een van de 15% zou zijn …”
“Sommigen van ons denken niet dat mannen zo slecht zijn, weet je.”

Het gesprek houdt daar meestal op, loopt vast in rondes van ontkenning en beschuldiging, terwijl de verdedigende persoon de radicale feminist ervan beschuldigt van het haten van mannen, het bashen op mannen en oneerlijkheid, én van het willen vervreemden van de helft van de bevolking. Het gesprek gaat nooit verder om te onderzoeken wat het is; over mannen die het geweld veroorzaken, en wat we zouden kunnen doen om mannen te helpen hun geweld te stoppen, of iets anders constructiefs.

Willen we echt een einde maken aan geweld?
Waarom vermijden zowel mannen als vrouwen het bestaan ??van mannelijk geweld om dit vervolgens wél te erkennen en te onderzoeken? Zou het kunnen dat we niet echt een einde willen maken aan geweld?
Zijn we bang als samenleving dat als onze mannen geweld schuwen, we kwetsbaar zijn voor het geweld van andere mannen, andere culturen? Vinden vrouwen gewelddadige mannen aantrekkelijk? Zijn mannen bang dat als ze worden gevraagd om hun eigen geweld te beëindigen, ze kwetsbaar zullen zijn voor het geweld van andere mannen? Zijn ze bang dat ze zonder geweld hun dominantie over vrouwen zouden verliezen? Is het dat zonder geweld een deel van hun identiteit zou verliezen?

Misschien moeten we allemaal onze angsten onderzoeken om weerstand aan te tonen tegen het stoppen van geweld. En misschien moeten we de manieren onderzoeken waarop onze economie, onze natie en onze manier van leven wordt ondersteund door geweld, vóórdat we alle mechanismen kunnen ontmantelen die geweld in ons leven bestendigen; van de verheerlijking van geweld door onze media tot onze gewelddadige video -de spelindustrie, tot onze liefde voor gewelddadige sporten, tot het geïnstitutionaliseerde geweld van onze militairen.

Deze terughoudendheid om over het geweld van mannen te praten is wijdverbreid en lijkt bijna een taboe te zijn.
De nieuwsmedia melden dat ‘een vrouw is verkracht’, maar zegt nooit ‘een man heeft een vrouw verkracht’. Analyses van schoolgeweld spreken over ‘kinderen die kinderen vermoorden’, waarbij het feit dat het bijna uitsluitend jongens zijn die het geweld plegen wordt genegeerd. Termen als ‘huiselijk geweld’ maskeren het feit dat het grootste deel van dit geweld door mannen wordt gepleegd.

Feministen en feministische organisaties vallen ook in dit patroon door de term “geweld tegen vrouwen” te gebruiken. Deze formulering legt de nadruk op vrouwen als slachtoffers en verbergt wie het geweld begaat.
Maar als we niet eens kunnen zeggen wie het grootste deel van het geweld in de wereld doet, hoe kunnen we dit dan stoppen? Waarom verzetten mannen en vrouwen zich tegen het noemen van mannelijk geweld?

Eén reden is dat we bang zijn om mannelijke familieleden en geliefden te beledigen, te vervreemden of boos te maken – en mannen zijn vaak boos op discussies over mannelijk geweld. Mannen zijn notoir terughoudend om verantwoordelijkheid te nemen of zich te verontschuldigen voor alles wat ze op individueel niveau doen.
Als het gaat om het nemen van verantwoordelijkheid op maatschappelijk niveau, komen we dit fragiele mannelijke ego groot tegen. Natuurlijk zijn niet alle mannen zo.

Maar de niet-apologetische man is een doordringend cultureel thema waarvan we ons allemaal bewust zijn.
En het is vaak en waar genoeg, vaak genoeg, dat per geval, de ervaring leert dat zowel vrouwen als mannen weten te voorkomen dat ze mannelijke defensiviteit aanwakkeren.
En dat wanneer een man zich beschuldigd voelt, hij kan uithalen door tegen-beschuldigingen op te werpen, het probleem verwarren, het verkeerde doen ontkennen, nors en teruggetrokken wordt, of zelfs, durf ik het te zeggen, gewelddadig wordt. (de in het originele artikel aangegeven voorbeelden zijn helaas niet online terug te vinden)

Een andere reden waarom mannen zich verzetten tegen het noemen van mannelijk geweld is dat mannen de man meestal als de standaardmens beschouwen. Dit betekent dat ze mannelijke patronen niet als mannelijk kunnen zien – ze zien ze gewoon als menselijk. (noot vertaler: patriarchale samenleving) Dus mannelijke onderzoekers en theoretici schrijven vaak over “menselijke” agressie, “menselijke oorlogen”, enzovoort. Maar kunnen we ‘menselijk’ geweld stoppen zonder het feit te erkennen en te onderzoeken dat het onevenredig door mannen wordt gepleegd? Ik denk het niet. Bijvoorbeeld, onderzoek doen naar geweld bij zowel mannen als vrouwen samen, zonder te kijken naar verschillen tussen de seksen, zou resulteren in scheve resultaten waarin de verschillende redenen van vrouwen voor het plegen van geweld en de verminderde neiging van vrouwen tot geweld, de mannelijke gegevens zouden maskeren, waardoor de kans afneemt dat dit zinvolle, bruikbare bevindingen zouden opleveren.

We moeten stoppen met debatteren over de vraag of mannen gewelddadiger zijn of kibbelen over de vraag of vrouwen even gewelddadig kunnen zijn als mannen als ze de kans krijgen, en moeten een nauwkeurige balans opmaken van het bewijsmateriaal zoals de gegevens van de Economische Commissie voor Europa van de Verenigde Naties die aantonen dat in de VS en Europa, 85% -100% van de mensen die veroordeeld zijn voor mishandeling mannen betreft. En 90% van de moorden wordt gepleegd door mannen. Mannen zijn veruit de belangrijkste daders van verkrachting, oorlog, marteling, incest, seksueel misbruik, geseksualiseerde moord en genocide.
We moeten onderzoeken wat het is over mannen en mannelijkheid dat zo bevorderlijk is voor en geassocieerd wordt met zó’n breed scala aan gewelddadig gedrag.

We móeten het hebben over mannelijk geweld.
Hoe eerder we stoppen met ontkennen dat mannen degenen zijn die het meeste geweld plegen en beginnen te onderzoeken wat het is over mannen die dit veroorzaakt, hoe eerder we beginnen het op te lossen.
We hebben terminologie nodig die de statistische dyslexie en het verzet rond de term “mannelijk geweld” doorbreekt en ons in staat stelt ons op het probleem te concentreren. Ik denk dat we meer succes zouden hebben met een zin die niet verkeerd kan worden geïnterpreteerd als “alle mannen doen het altijd.”
De meeste mensen kunnen bijvoorbeeld begrijpen dat “mannelijke kaalheid” een mannelijk probleem is en dat wanneer vrouwen dunner haar krijgen, het patroon en de etiologie zijn meestal verschillend zijn. Wat als we mannelijk geweld “mannelijk- geweldspatroon” gaan noemen in tegenstelling tot “vrouwelijk-geweldspatroon”?

Mannelijk geweldspatroon ‘ wordt dan ook het meest gekenmerkt door zijn veel grotere algemene prevalentie dan vrouwelijk geweldspatroon. Een veel groter percentage mannen pleegt geweld tegen mannen, dan vrouwen dat doen tegen mannen of vrouwen. Het mannelijk geweldspatroon heeft ook een andere etiologie dan de vrouwelijke versie. Geweld binnen dit mannelijk patroon wordt vaak gekenmerkt door motivaties van agressie, wraak, concurrentie om dominantie, concurrentie met andere mannen (bijvoorbeeld bij drugs- of bende-gerelateerd geweld), of gevoelens van eigendom of recht op vrouwen. Geweld binnen mannelijk patroon omvat seksueel geweld, inclusief seksueel geweld tegen hun eigen kinderen. Enkele veel voorkomende patronen van het mannelijk geweldspatroon zijn het aanvallen / doden van een vrouw die hen afwijst of probeert een relatie met hen te verlaten, het doden van kinderen, echtgenote en zichzelf uit een neiging om hun vrouwen en kinderen te zien als slechts een verlengstuk van zichzelf, het doden van andere mannen die in economische concurrentie met hen zijn, doden nadat ze onteerd zijn, doden voor seksuele bevrediging en doden in een jaloerse woede. Geweld binnen dit mannelijk patroon varieert van deze individuele misdaden tot volledige oorlog en genocide.

Geweld binnen het vrouwelijk geweldspatroon wordt vaker gekenmerkt door zelfverdediging, reactie op langdurig misbruik door een echtgenoot, het doden van kinderen omdat ze niet goed voor hen kan zorgen, en betrokkenheid bij door mannen geïnitieerd en door mannen geleid geweld, variërend van misdaad tot oorlog (bijv. vrouwen in het leger).
Ik denk dat de term mannelijk geweldspatroon het hele “sommige mannen zijn niet gewelddadig” ding omzeilt, omdat het duidelijk is dat het gaat over een patroon dat meestal bij mannen voorkomt, maar ook bij vrouwen kan voorkomen. Het moet ook duidelijk zijn dat dit niet betekent dat alle mannen zich bezighouden met mannelijk  geweldspatroon (net zomin als alle mannen mannelijke kaalheid vertonen), maar dat wanneer het zich voordoet, het wel het gevolg is van een bepaalde neiging specifiek gerelateerd aan mannelijkheid.
Dus een vrouw die mannelijk geweldspatroon pleegt, volgt een patroon dat voornamelijk bij mannen voorkomt, maar bij sommige vrouwen kan voorkomen. Zodra we leren wat mannelijk geweldspatroon bij mannen veroorzaakt, kunnen we zien of diezelfde oorzaken aanwezig zijn in een gewelddadige vrouw – had ze een gevoel van recht, had ze een jaloerse woede, enzovoort.

Sommigen doen dit werk al. De film Tough Guise, geproduceerd door Jackson Katz, laat zien dat als we voorbij de ontkenning kunnen komen, we de aspecten van mannelijkheid kunnen verkennen zoals gedefinieerd in gezinnen, op scholen en in de populaire cultuur die geweld tegen mannenpatronen aanmoedigen en goedkeuren.
Het boek Men’s Work van Paul Kivel en het boek ‘Weigeren om een ??man te zijn’ van John Stoltenberg onderzoeken ook hoe mannelijkheid verbonden is met geweld.

Maar om sociale verandering te laten plaatsvinden, hebben we meer nodig dan alleen een paar boeken. We hebben een openbare informatiecampagne nodig. We moeten allemaal elke dag over oplossingen voor het probleem praten. We moeten met onze mannelijke familieleden en collega’s praten op manieren die naar de waarheid wijzen.
We moeten zonen grootbrengen die het geweld niet in stand houden. We hebben onze kranten en andere media nodig om de aandacht te richten op de oorzaken van geweld, replica horloges nederland betrouwbaar in plaats van op de slachtoffers.
Deze dingen zijn nodig voor sociale verandering, voor mannen om te veranderen.
Zonder open discours over de waarheid van mannelijk geweldspatroon, hebben we verwarring. We zien een toename van het geweld van vrouwen. En we zien mannelijk geweld voortduren en zelfs escaleren wereldwijd, terwijl samenlevingen het gewoon als onvermijdelijk lijken te accepteren.

Totdat we het probleem openlijk en eerlijk kunnen aanpakken met degenen die het plegen, zullen we mannelijk-geweldspatroon hebben. Wat je kunt doen:

1. Vervang de uitdrukking “geweld tegen vrouwen” overal waar u of uw feministische organisaties het momenteel gebruiken, door de uitdrukking “mannelijk geweld tegen vrouwen” of mogelijk “mannelijk geweldspatroon tegen vrouwen”.

2. Noem in het bijzonder de meest voorkomende vorm van huiselijk geweld als ‘geweld door mannen in huis’.

3. Als je over mannelijk geweldspatroon schrijft en spreekt, noem dan actief de dader of op zijn minst het geslacht van de dader: “Een man heeft een vrouw verkracht.”
Verwijder uitdrukkingen zoals “een vrouw werd verkracht”, “haar verkrachter” en elke formulering die zich richt op verkrachting als probleem, alleen voor vrouwen.

4. Presenteer waar mogelijk statistieken over geweld op een manier die duidelijk het geslacht van de dader aangeeft, niet alleen van het slachtoffer: in plaats van ‘Elke 15 minuten wordt een vrouw verkracht’, replica horloges waardoor verkrachting op een vrouwelijk probleem lijkt,
probeer: ‘Elke 15 minuten verkracht een man een vrouw. “Of beter:” Elke 15 minuten pleegt een man een verkrachting. “

5. Roep mensen op hun verdediging tegen het erkennen van mannelijk geweld. Kijk uit voor de klassieke verdediging en wijs ze aan. (de in het originele artikel aangegeven voorbeelden zijn helaas niet online terug te vinden)

6. Ken de statistieken en citeer ze vaak.

7. Praat openlijk en constant over mannelijk geweldspatroon. Zorg ervoor dat iedereen die u kent zich bewust is van dit bijzonder mannelijke probleem.
Bespreek het met uw kinderen. Bespreek het met mannelijke vrienden. Bespreek het met vrouwelijke vrienden. Bespreek het in klaslokalen, roddelsessies en in bars.

8. Bestudeer het fenomeen. Onderzoek hoe de constructie van mannelijkheid bijdraagt ?? aan het plegen van geweld. Lees wat onderzoekers zoals James Gilligan vinden over waarom mannen gewelddadig worden.

9. Moedig mannen aan om de mannelijkheidscultus te onderzoeken en in twijfel te trekken. Als je een man bent, bel dan andere mannen op hun niet-onderzochte acceptatie van reguliere mannelijkheid.

10. Accepteer geen mannelijk geweld. Laat het stoppen.