JK Rowling geeft antwoord: haar redenen om zich uit te spreken over sekse- en genderkwesties.

Het enige wat ik vraag – het enige wat ik wil – is dat een vergelijkbare empathie, een vergelijkbaar begrip wordt getoond aan de vele miljoenen vrouwen wier enige misdaad is dat ze willen dat hun zorgen worden gehoord zonder bedreigingen en geweld.

Dit is een Nederlandse vertaling van het essay Answers dat J.K. Rowling deze week schreef.

Waarschuwing: dit stuk bevat ongepast taalgebruik voor kinderen.

Dit is geen gemakkelijk stuk om te schrijven, om redenen die snel duidelijk zullen worden, maar ik weet dat het tijd is om toelichting te geven op een probleem dat wordt omgeven door toxiciteit. Ik schrijf dit zonder de wens bij te dragen aan die giftigheid.

Voor mensen die het niet weten: afgelopen december tweette ik mijn steun aan Maya Forstater, een fiscalist die haar baan was kwijtgeraakt voor wat als ‘transfobe’ tweets werd beschouwd. Ze bracht haar zaak naar een arbeidsrechtbank en vroeg de rechter of een filosofische overtuiging dat geslacht bepaald wordt door biologie wettelijk beschermd is. Rechter Tayler oordeelde van niet.

Mijn interesse in trans-gerelateerde kwesties dateert van een periode van bijna 2 jaar voor Maya’s rechtszaak, waarin ik het debat rond het concept genderidentiteit op de voet volgde. Ik heb transgenders ontmoet, en diverse boeken, blogs en artikelen gelezen van transgenders, gender specialisten, intersekse mensen, psychologen, veiligheidsexperts, maatschappelijk werkers en artsen, en volgde het discours online en in de traditionele media. Aan de ene kant was mijn interesse in deze kwestie professioneel, omdat ik een misdaadserie schrijf die zich afspeelt in de huidige tijd, en mijn fictieve vrouwelijke detective is van een leeftijd om geïnteresseerd te zijn in en beïnvloed te worden door deze kwesties zelf, maar aan de andere kant is het intens persoonlijk, zoals ik ga uitleggen.

Al die tijd dat ik onderzoek deed en mij in het onderwerp verdiepte, borrelden er beschuldigingen en bedreigingen van trans-activisten op in mijn Twitter-tijdlijn. Dit werd aanvankelijk veroorzaakt door een ‘like’. Toen ik interesse begon te tonen in genderidentiteit en transgender aangelegenheden, begon ik met het screenshotten van opmerkingen die mij interesseerden, om mezelf te helpen herinneren aan wat ik later zou willen onderzoeken. Op een keer klikte ik afwezig op ‘like’ in plaats van een screenshot te nemen. Die ene ‘like’ werd beschouwd als een bewijs van “foute ideeën” en een aanhoudend laag niveau van intimidatie begon.

Maanden later verergerde ik mijn onbedoelde ‘like’-misdaad door Magdalen Berns op Twitter te volgen. Magdalen was een immens dappere jonge feministe en lesbienne die stervende was aan een agressieve hersentumor. Ik volgde haar omdat ik rechtstreeks contact met haar wilde opnemen en dat is gelukt. Omdat Magdalen echter een groot voorstander was van het belang van biologische sekse, en niet van mening was dat lesbiennes als dogmatisch zouden moeten worden beschouwd omdat ze geen transvrouwen met penissen willen daten, werden er verbanden gelegd in de hoofden van Twitter-transactivisten en het niveau van misbruik op sociale media nam toe.

Ik vertel dit alles uitsluitend om uit te leggen dat ik heel goed wist wat er zou gebeuren als ik Maya steunde. Ik was tegen die tijd al vier of vijf keer “gecancelled”. Ik verwachtte de bedreigingen van geweld, dat ik te horen zou krijgen dat ik letterlijk transgenders met mijn haat vermoordde , kut en ‘bitch’ te worden genoemd en natuurlijk dat mijn boeken zouden worden verbrand, hoewel een bijzonder beledigende man me vertelde dat hij ze had gecomposteerd .

Wat ik niet had verwacht in de nasleep van mijn “cancellation” was de lawine van e-mails en brieven, waarvan de overgrote meerderheid positief, dankbaar en ondersteunend was. Ze kwamen uit een dwarsdoorsnede van vriendelijke, empathische en intelligente mensen, sommigen van hen werkzaam op gebieden die zich bezighouden met genderdysforie en transgenders, die allemaal diep bezorgd zijn over de manier waarop een sociaal-politiek concept de politiek, de medische praktijk en borging van veiligheidsmaatregelen beïnvloedt. Ze zijn bezorgd over de gevaren voor jongeren, homo’s en lesbiennes en over de uitholling van de rechten van vrouwen en meisjes. Bovendien maken ze zich zorgen over een klimaat van angst dat niemand – en zeker niet de transjongeren – dient.

Ik nam vele maanden afstand van Twitter, zowel voor als na het tweeten van steun aan Maya, omdat ik wist dat het niets goeds deed voor mijn geestelijke gezondheid. Ik kwam alleen terug omdat ik tijdens de pandemie een gratis kinderboek wilde delen. Onmiddellijk zwermden activisten die zichzelf duidelijk als goede, vriendelijke en vooruitstrevende mensen beschouwden, terug in mijn tijdlijn, uitgaande van het recht om mijn mening te beheersen, mij te beschuldigen van haat, mij vrouwenhater te noemen en vooral – zoals elke vrouw die bij dit debat betrokken was zal weten – TERF.

Als je het nog niet wist – en waarom zou je? – ‘TERF’ is een acroniem bedacht door trans-activisten, wat staat voor Trans-Exclusieve Radicale Feminist. In de praktijk wordt een enorme en diverse dwarsdoorsnede van vrouwen momenteel TERF’s genoemd en de overgrote meerderheid is nooit radicaal feministe geweest. Voorbeelden van zogenaamde TERF’s variëren van de moeder van een homoseksueel kind dat bang was dat haar kind wilde transitioneren om te ontsnappen aan homofoob gepest, tot een tot nu toe totaal onfeministische oudere dame die heeft gezworen Marks & Spencer nooit meer te bezoeken omdat ze elke man die zegt zich als vrouw te identificeren in de kleedkamers voor vrouwen toelaten. Ironisch genoeg zijn radicale feministen niet eens trans-uitsluitend – ze nemen transmannen op in hun feminisme, omdat zij geboren vrouwen zijn.

Maar beschuldigingen van TERF-erij waren voldoende om veel mensen, instellingen en organisaties die ik ooit bewonderde te intimideren, die ineenkrimpen voor speeltuin-tactieken. ‘Ze zullen ons transfobisch noemen!’ ‘Ze zullen zeggen dat ik transmensen haat!’ En wat dan nog, wat als ze straks zeggen dat je vlooien hebt? Sprekend als een biologische vrouw, veel mensen in machtsposities moeten laten zien dat ze ballen hebben (wat ongetwijfeld letterlijk mogelijk is, volgens het soort mensen dat beweert dat anemoonvissen bewijzen dat mensen geen dimorfe soort zijn).

Dus waarom doe ik dit? Waarom zou ik me uitspreken hierover? Waarom doe ik niet rustig mijn onderzoek en houd ik mijn hoofd gebogen?

Ik heb vijf redenen om me zorgen te maken over het nieuwe trans-activisme en te besluiten dat ik iets moet zeggen.

Ten eerste heb ik een liefdadigheidsinstelling die zich richt op het verlichten van sociale achterstanden in Schotland, met een bijzondere nadruk op vrouwen en kinderen. Mijn stichting steunt onder meer projecten voor vrouwelijke gevangenen en slachtoffers van huiselijk geweld en seksueel misbruik. Ik financier ook medisch onderzoek naar MS, een ziekte die zich heel anders gedraagt ​​bij mannen en vrouwen. Het is me al een tijdje duidelijk dat het nieuwe trans-activisme een grote impact heeft (of waarschijnlijk zal hebben als aan alle eisen wordt voldaan) op veel van de zaken die ik steun, omdat het de juridische definitie van sekse ondermijnt en vervang het door genderidentiteit.

De tweede reden is dat ik een oud-leraar ben en de oprichter van een liefdadigheidsinstelling voor kinderen, wat mijn interesse verklaart in zowel onderwijs als bescherming van kinderen. Net als vele anderen maak ik me grote zorgen over het effect van de transrechten beweging heeft op beide.

De derde is dat ik, als auteur die regelmatig “verbannen” wordt, geïnteresseerd ben in de vrijheid van meningsuiting en deze publiekelijk heb verdedigd, zelfs voor Donald Trump.

De vierde is waardoor het echt persoonlijk wordt. Ik maak me zorgen over de enorme explosie van jonge vrouwen die willen transitioneren en ook over de toenemende aantallen die lijken te her-transitioneren (terugkeren naar hun oorspronkelijke geslacht), omdat ze spijt hebben van het nemen van stappen die in sommige gevallen hun lichaam onherroepelijk hebben veranderd, en hun vruchtbaarheid hebben weggenomen. Sommigen zeggen dat ze besloten te transitioneren nadat ze zich realiseerden dat ze zich aangetrokken voelden tot hetzelfde geslacht, en dat de transitie gedeeltelijk werd veroorzaakt door homofobie, hetzij in de samenleving, hetzij binnen hun eigen familie.

Wat de meeste mensen waarschijnlijk niet weten – ik wist het in ieder geval niet, totdat ik dit probleem goed begon te onderzoeken – dat tien jaar geleden de meerderheid van de mensen die naar het andere geslacht wilden overstappen man was. Die verhouding is nu omgekeerd. Het VK heeft een toename van 4400% meegemaakt van meisjes die zijn doorverwezen voor een transitie. Autistische meisjes zijn enorm oververtegenwoordigd in hun aantal.

Hetzelfde fenomeen is waargenomen in de VS. In 2018 ging de Amerikaanse arts en onderzoeker Lisa Littman op onderzoek uit. In een interview zei ze:

‘Ouders online beschreven een zeer ongebruikelijk patroon van transgender identificatie waarbij meerdere vrienden en zelfs hele vriendengroepen tegelijkertijd transgender-geïdentificeerd werden. Ik zou nalatig zijn geweest als ik sociale besmetting en de invloed van leeftijdsgenoten niet als potentiële factoren had beschouwd. ‘

Littman noemde Tumblr, Reddit, Instagram en YouTube als factoren die bijdragen aan Rapid Onset Gender Dysphoria, waar ze van mening is dat op het gebied van transgender identificatie ‘jongeren merkwaardig insulaire echokamers hebben gecreëerd’.

Haar verslag maakte furore. Ze werd beschuldigd van vooringenomenheid en van het verspreiden van verkeerde informatie over transgenders, onderworpen aan een tsunami van misbruik en een georkestreerde campagne om zowel haarzelf als haar werk in diskrediet te brengen. Het tijdschrift heeft haar verslag offline gehaald en opnieuw beoordeeld voordat deze opnieuw werd gepubliceerd. Haar carrière kreeg echter een vergelijkbare klap als die van Maya Forstater. Lisa Littman had het aangedurfd om een ​​van de centrale principes van trans-activisme uit te dagen, namelijk dat iemands genderidentiteit aangeboren is, zoals seksuele geaardheid. Niemand, zo beweerden de activisten, zou ooit kunnen worden overtuigd om trans te worden.

Het argument van veel huidige trans-activisten is dat als je een geslachtsdysfore tiener niet laat overstappen, ze zelfmoord zullen plegen. In een artikel waarin hij uitlegt waarom hij ontslag nam bij de Tavistock (een NHS-genderkliniek in Engeland), verklaarde psychiater Marcus Evans dat beweringen dat kinderen zelfmoord plegen als ze niet mogen transitioneren ‘niet substantieel overeenkomen met robuuste gegevens of studies op dit gebied. Ze sluiten ook niet aan bij de gevallen die ik de afgelopen decennia als psychotherapeut ben tegengekomen.’

Geschriften van jonge transmannen onthullen een groep bijzonder gevoelige en slimme mensen. Hoe meer van hun verslagen over genderdysforie ik heb gelezen, met hun inzichtelijke beschrijvingen van angst, dissociatie, eetstoornissen, zelfbeschadiging en zelfhaat, hoe meer ik me afvroeg of, als ik 30 jaar later geboren was , ook had geprobeerd te transitioneren. De aantrekkingskracht van de ontsnapping aan vrouwelijkheid zou enorm zijn geweest. Ik worstelde als tiener met ernstige OCS. Als ik online gemeenschap en sympathie had gevonden die ik niet in mijn directe omgeving kon vinden, geloof ik dat ik had kunnen worden overgehaald om mezelf te veranderen in de zoon waarvan mijn vader openlijk had gezegd dat hij er de voorkeur aan had gegeven.

Toen ik las over de theorie van genderidentiteit, herinner ik me hoe ik me mentaal geslachtsloos voelde in mijn jeugd. Ik herinner me Colette’s beschrijving van zichzelf als een ‘mentale hermafrodiet’ en de woorden van Simone de Beauvoir: ‘Het is volkomen natuurlijk dat de toekomstige vrouw zich verontwaardigd voelt over de beperkingen die haar door haar geslacht worden opgelegd. De echte vraag is niet waarom ze ze moet afwijzen: het probleem is eerder te begrijpen waarom ze ze accepteert. ‘

Omdat ik in de jaren tachtig geen realistische mogelijkheid had om een ​​man te worden, moesten het boeken en muziek zijn die me door zowel mijn geestelijke gezondheidsproblemen als het geseksualiseerde keuring en oordeel hielpen dat zoveel meisjes ertoe aanzet oorlog te voeren tegen hun lichaam in hun tienerjaren. Gelukkig voor mij vond ik mijn eigen gevoel van anders-zijn, en mijn ambivalentie over het vrouw-zijn, weerspiegeld in het werk van vrouwelijke schrijvers en muzikanten die me geruststelden dat, ondanks alles wat een seksistische wereld aan vrouwelijkheid probeert op te dringen aan de mensen met een vrouwenlichaam, het is fijn om je niet roze, grillig en meegaand te voelen in je eigen hoofd; het is OK om je verward, duister, zowel seksueel als niet-seksueel te voelen, niet zeker van wat of wie je bent.

Ik wil hier heel duidelijk zijn: ik weet dat transitie een oplossing kan zijn voor sommige genderdysfore mensen, hoewel ik me er ook door uitgebreid onderzoek van bewust ben dat studies consequent hebben aangetoond dat tussen 60-90% van de genderdysfore tieners over hun dysforie heen groeien. Keer op keer kreeg ik te horen ‘gewoon eens met wat transgenders af te spreken’. Dat heb ik gedaan: naast een paar jongere mensen, die allemaal schattig waren, ken ik toevallig een zelfverklaarde transseksuele vrouw die ouder is dan ik en geweldig. Hoewel ze open is over haar verleden als homoseksuele man, vond ik het altijd moeilijk om haar als iets anders dan een vrouw te zien, en ik geloof (en hoop zeker) dat ze helemaal blij is dat ze is getransitioneerd. Omdat ze ouder was, maakte ze een lang en rigoureus proces van evaluatie, psychotherapie en gefaseerde transformatie door. De huidige explosie van trans-activisme dringt aan op verwijdering van bijna alle huidige robuuste methoden om kandidaten voor geslachtsverandering uitgebreid te screenen. Een man die geen operatie wil ondergaan en geen hormonen wil nemen, kan nu een gendererkenningscertificaat bemachtigen en een vrouw zijn in de ogen van de wet. Veel mensen weten dit niet.

We leven nu in de meest vrouwonvriendelijke periode die ik heb meegemaakt. In de jaren 80 stelde ik me voor dat mijn toekomstige dochters, mocht ik die krijgen, het veel beter zouden hebben dan ooit, maar tussen het verzet tegen feminisme en een porno-verzadigde online cultuur, geloof ik dat het voor meisjes aanzienlijk erger is geworden. Nooit heb ik vrouwen zo gedenigreerd  en ontmenselijkt gezien zoals dat nu gebeurt. Van de leider van de lange geschiedenis van beschuldigingen van aanranding in de vrije wereld en zijn trotse opschepperij over ‘grabbing them by the pussy’’, tot de incel-beweging (‘onvrijwillig celibatair’) die strijdt tegen vrouwen die hen geen seks willen geven, tot de trans-activisten die verklaren dat TERF’s klappen en heropvoeding nodig hebben, mannen over het hele politieke spectrum lijken het daarmee eens te zijn: vrouwen vragen om moeilijkheden. Overal wordt vrouwen verteld dat ze hun mond moeten houden en plaats moeten maken, of anders.

Ik heb alle argumenten gelezen over vrouwelijkheid die niet in het geslachtelijk lichaam verblijft, en de beweringen dat biologische vrouwen geen gemeenschappelijke ervaringen hebben, en ik vind ze ook diep vrouw-hatend en regressief. Het is ook duidelijk dat één van de doelstellingen van de ontkenning van het belang van sekse het uithollen is van wat sommigen lijken te zien als een wreed idee van segregatie van vrouwen en hun eigen biologische realiteit of – net zo bedreigend – verenigende realiteiten die hen tot een samenhangende politieke klasse maken. De honderden e-mails die ik de afgelopen dagen heb ontvangen, bewijzen dat deze erosie evenzeer vele anderen betreft. Het is niet genoeg dat vrouwen trans-bondgenoten zijn. Vrouwen moeten accepteren en toegeven dat er geen materieel verschil is tussen transvrouwen en zichzelf.

Maar, zoals veel vrouwen voor mij hebben gezegd, is ‘vrouw’ geen kostuum. ‘Vrouw’ is geen idee in het hoofd van een man. ‘Vrouw’ is geen roze brein, een voorliefde voor Jimmy Choos of een van de andere seksistische ideeën die nu op de een of andere manier als progressief wordt aangeprezen. Bovendien treft de ‘inclusieve’ taal die vrouwen ‘menstrueerders’ en ‘mensen met vulva’s’ noemt, veel vrouwen als ontmenselijking en vernederend. Ik begrijp waarom trans-activisten deze taal als gepast en vriendelijk beschouwen, maar voor degenen onder ons die vernederende beledigingen naar hun hoofd geslingerd hebben gekregen door gewelddadige mannen, is het niet neutraal, het is vijandig en vervreemdend.

Dat brengt me bij de vijfde reden waarom ik me ernstig zorgen maak over de gevolgen van het huidige trans-activisme.

Ik sta nu al meer dan twintig jaar in de publieke belangstelling en heb nooit in het openbaar gesproken over het feit dat ik een slachtoffer van huiselijk geweld en seksueel geweld ben geweest. Dit is niet omdat ik me schaam dat die dingen met mij zijn gebeurd, maar omdat ze traumatisch zijn om te herleven en te onthouden. Ik voel me ook beschermend voor mijn dochter uit mijn eerste huwelijk. Ik wilde ook niet het exclusieve eigendom claimen van een verhaal dat van haar is. Maar een tijdje geleden vroeg ik haar hoe ze ze het zou vinden als ik in het openbaar eerlijk zou zijn over dat deel van mijn leven, en ze moedigde me aan om door te gaan.

Ik noem deze dingen nu niet in een poging om sympathie op te wekken, maar uit solidariteit met de enorme aantallen vrouwen die een geschiedenis hebben zoals de mijne, die beschuldigd worden van onverdraagzaamheid omdat ze zich zorgen maakten sekse-specifieke voorzieningen.

Het lukte me met enige moeite aan mijn eerste gewelddadige huwelijk te ontsnappen, maar ik ben nu getrouwd met een echt goede en principiële man, veilig en zeker op een manier die ik in geen miljoen jaar verwacht. De littekens van geweld en aanranding verdwijnen echter niet, hoe geliefd je ook bent en hoeveel geld je ook hebt verdiend. Mijn eeuwige schrikachtigheid is een familiegrap – en zelfs ik weet dat het grappig is – maar ik bid dat mijn dochters nooit dezelfde redenen hebben als ik om plotselinge harde geluiden te haten of mensen achter me te zien staan als ik ze niet heb horen naderen.

Als je binnen in mijn hoofd zou kunnen komen en zou begrijpen wat ik voel als ik lees over een transvrouw die sterft door een gewelddadige man, zou je solidariteit en verwantschap vinden. Ik heb een visceraal gevoel van de terreur waarin die transvrouwen hun laatste seconden op aarde hebben doorgebracht, omdat ik ook momenten van blinde angst heb gekend toen ik me realiseerde dat het enige dat me in leven hield de wankele zelfbeheersing van mijn aanvaller was .

Ik geloof dat de meerderheid van de trans-geïdentificeerde mensen niet alleen nul bedreiging vormt voor anderen, maar kwetsbaar is om alle redenen die ik heb uiteengezet. Transgenders hebben bescherming nodig en verdienen deze. Net als vrouwen worden ze kwetsbaar voor moord gepleegd door seksuele partners. Transvrouwen die in de seksindustrie werken, met name transvrouwen van kleur, lopen een bijzonder risico. Zoals elke andere overlevende van huiselijk geweld en aanranding die ik ken, voel ik niets anders dan empathie en solidariteit met transvrouwen die door mannen zijn misbruikt.

Dus ik wil dat transvrouwen veilig zijn. Tegelijkertijd wil ik de geboren meisjes en vrouwen niet minder veilig maken. Wanneer je de deuren van badkamers en kleedkamers opent voor elke man die gelooft of denkt dat hij een vrouw is – en, zoals ik al zei, kunnen nu geslachtscertificaten worden afgegeven zonder dat er een operatie of hormonen nodig zijn – dan open je de deur voor alle mannen die binnen willen komen. Dat is de simpele waarheid.

Zaterdagochtend las ik dat de Schotse regering doorgaat met haar controversiële plannen voor erkenning van genderidentiteit, wat in feite betekent dat alles wat een man nodig heeft om ‘vrouw te worden’, is te zeggen dat hij er een is. Om een ​​heel hedendaags woord te gebruiken, ik werd ‘getriggerd’. Afgemat door de meedogenloze aanvallen van trans-activisten op sociale media, terwijl ik alleen maar online was om kinderen feedback te geven over tekeningen die ze voor mijn boek hadden gemaakt tijdens de lockdown, bracht ik een groot deel van de zaterdag door op een zeer duistere plek in mijn hoofd, terwijl herinneringen van een ernstige aanranding toen ik in de twintig was, door mijn hoofd spookten. Die aanval gebeurde op een moment en op een plek waar ik kwetsbaar was, en een man profiteerde van de situatie.

Laat op zaterdagavond, terwijl ik door de foto’s van kinderen scrolde voordat ik naar bed ging, vergat ik de eerste regel van Twitter – verwacht nooit een genuanceerd gesprek – en reageerde op wat ik voelde als vernederende taal over vrouwen. Ik sprak over het belang van geslacht en betaal sindsdien de prijs. Ik was transfobisch, ik was een kut, een teef, een TERF, ik verdiende gecancelled te worden, klappen en de dood. U bent Voldemort, zei een persoon, duidelijk voelend dat dit de enige taal was die ik zou begrijpen.

Het zou zoveel makkelijker zijn om de goedgekeurde hashtags te tweeten – omdat transrechten natuurlijk mensenrechten zijn en translevens er natuurlijk toe doen – grijp de ‘woke cookies’ op en koester je in het signaleren van je deugd. Er is vreugde, opluchting en veiligheid in jezelf conformeren. Zoals Simone de Beauvoir ook schreef: “… het is zonder twijfel comfortabeler om blinde dienstbaarheid te doorstaan ​​dan te werken aan je bevrijding; ook de doden zijn beter geschikt voor de aarde dan de levenden.’

Enorme aantallen vrouwen zijn terecht bang voor de trans-activisten; Ik weet dit omdat zo velen contact met mij hebben opgenomen om hun verhalen te vertellen. Ze zijn bang voor doxxing, voor het verliezen van hun baan of hun levensonderhoud en voor geweld.

Maar hoewel het eindeloos onaangenaam is omdat het zich voortdurend op mij richt, weiger ik me te buigen voor een beweging waarvan ik denk dat het aantoonbare schade toebrengt in haar streven om ‘vrouw’ als politieke en biologische klasse uit te hollen en als dekmantel dient voor mannen met slechte bedoelingen zoals geen andere beweging dat ooit eerder deed. Ik sta naast de dappere vrouwen en mannen, homo’s, heteroseksuelen en transseksuelen, die opkomen voor vrijheid van meningsuiting en gedachte, en voor de rechten en veiligheid van sommige van de meest kwetsbaren in onze samenleving: jonge homoseksuele kinderen, kwetsbare tieners, en vrouwen die afhankelijk zijn van en hun ruimtes voor één geslacht willen behouden. Opiniepeilingen tonen aan dat die vrouwen in de overgrote meerderheid zijn, en sluiten alleen diegenen uit die het voorrecht hebben of het geluk hebben om nooit met mannelijk geweld of aanranding te maken hebben gehad, en die nooit de moeite hebben genomen om zichzelf te informeren over hoe vaak dat voorkomt.

Het enige dat me hoop geeft, is dat de vrouwen die kunnen protesteren en zich kunnen organiseren dit ook doen, en dat ze een aantal echt fatsoenlijke mannen en transgenders naast zich hebben. Politieke partijen die in dit debat de luidste stemmen paaien, negeren de zorgen van vrouwen in hun eigen nadeel. In het VK reiken vrouwen elkaar de hand over de grenzen van verschillende politieke partijen heen, bezorgd over de uitholling van hun zwaarbevochten rechten en wijdverbreide intimidatie. Geen van de genderkritische vrouwen met wie ik heb gesproken haat transgenders; integendeel. Velen van hen raakten in de eerste plaats geïnteresseerd in dit probleem uit bezorgdheid voor transjongeren, en ze zijn enorm sympathiek tegenover transvolwassenen die gewoon hun leven willen leiden, maar die worden geconfronteerd met een terugslag voor een soort activisme dat ze niet niet onderschrijven. De ultieme ironie is dat de poging om vrouwen het zwijgen op te leggen met het woord ‘TERF’ juist meer jonge vrouwen een duwtje geeft richting van radicaal feminisme dan in de afgelopen tientallen jaren is gebeurd.

Het laatste wat ik wil zeggen is dit. Ik heb dit essay niet geschreven in de hoop dat iemand een viool voor me tevoorschijn haalt, zelfs geen piepkleine. Ik heb buitengewoon veel geluk; Ik ben een overlevende, zeker geen slachtoffer. Ik heb alleen mijn verleden genoemd omdat ik, net als elk ander mens op deze planeet, een complex achtergrondverhaal heb dat mijn angsten, mijn interesses en mijn meningen vormt. Ik vergeet die innerlijke complexiteit nooit wanneer ik een fictief personage creëer en ik vergeet het zeker nooit als het gaat om transgenders.

Het enige wat ik vraag – het enige wat ik wil – is dat een vergelijkbare empathie, een vergelijkbaar begrip wordt getoond aan de vele miljoenen vrouwen wier enige misdaad is dat ze willen dat hun zorgen worden g

[11:19, 16-6-2020] Caroline Franssen (zkl) : ehoord zonder bedreiging en geweld.

JK Rowling schrijft over haar redenen om zich uit te spreken over sekse- en genderkwesties

Waarschuwing: dit stuk bevat ongepast taalgebruik voor kinderen.

Dit is geen gemakkelijk stuk om te schrijven, om redenen die snel duidelijk zullen worden, maar ik weet dat het tijd is om toelichting te geven op een probleem dat wordt omgeven door toxiciteit. Ik schrijf dit zonder de wens bij te dragen aan die giftigheid.

Voor mensen die het niet weten: afgelopen december tweette ik mijn steun aan Maya Forstater, een fiscalist die haar baan was kwijtgeraakt voor wat als ‘transfobe’ tweets werd beschouwd. Ze bracht haar zaak naar een arbeidsrechtbank en vroeg de rechter of een filosofische overtuiging dat geslacht bepaald wordt door biologie wettelijk beschermd is. Rechter Tayler oordeelde van niet.

Mijn interesse in trans-gerelateerde kwesties dateert van een periode van bijna 2 jaar voor Maya’s rechtszaak, waarin ik het debat rond het concept genderidentiteit op de voet volgde. Ik heb transgenders ontmoet, en diverse boeken, blogs en artikelen gelezen van transgenders, gender specialisten, intersekse mensen, psychologen, veiligheidsexperts, maatschappelijk werkers en artsen, en volgde het discours online en in de traditionele media. Aan de ene kant was mijn interesse in deze kwestie professioneel, omdat ik een misdaadserie schrijf die zich afspeelt in de huidige tijd, en mijn fictieve vrouwelijke detective is van een leeftijd om geïnteresseerd te zijn in en beïnvloed te worden door deze kwesties zelf, maar aan de andere kant is het intens persoonlijk, zoals ik ga uitleggen.

Al die tijd dat ik onderzoek deed en mij in het onderwerp verdiepte, borrelden er beschuldigingen en bedreigingen van trans-activisten op in mijn Twitter-tijdlijn. Dit werd aanvankelijk veroorzaakt door een ‘like’. Toen ik interesse begon te tonen in genderidentiteit en transgender aangelegenheden, begon ik met het screenshotten van opmerkingen die mij interesseerden, om mezelf te helpen herinneren aan wat ik later zou willen onderzoeken. Op een keer klikte ik afwezig op ‘like’ in plaats van een screenshot te nemen. Die ene ‘like’ werd beschouwd als een bewijs van “foute ideeën” en een aanhoudend laag niveau van intimidatie begon.

Maanden later verergerde ik mijn onbedoelde ‘like’-misdaad door Magdalen Berns op Twitter te volgen. Magdalen was een immens dappere jonge feministe en lesbienne die stervende was aan een agressieve hersentumor. Ik volgde haar omdat ik rechtstreeks contact met haar wilde opnemen en dat is gelukt. Omdat Magdalen echter een groot voorstander was van het belang van biologische sekse, en niet van mening was dat lesbiennes als dogmatisch zouden moeten worden beschouwd omdat ze geen transvrouwen met penissen willen daten, werden er verbanden gelegd in de hoofden van Twitter-transactivisten en het niveau van misbruik op sociale media nam toe.

Ik vertel dit alles uitsluitend om uit te leggen dat ik heel goed wist wat er zou gebeuren als ik Maya steunde. Ik was tegen die tijd al vier of vijf keer “gecancelled”. Ik verwachtte de bedreigingen van geweld, dat ik te horen zou krijgen dat ik letterlijk transgenders met mijn haat vermoordde , kut en ‘bitch’ te worden genoemd en natuurlijk dat mijn boeken zouden worden verbrand, hoewel een bijzonder beledigende man me vertelde dat hij ze had gecomposteerd .

Wat ik niet had verwacht in de nasleep van mijn “cancellation” was de lawine van e-mails en brieven, waarvan de overgrote meerderheid positief, dankbaar en ondersteunend was. Ze kwamen uit een dwarsdoorsnede van vriendelijke, empathische en intelligente mensen, sommigen van hen werkzaam op gebieden die zich bezighouden met genderdysforie en transgenders, die allemaal diep bezorgd zijn over de manier waarop een sociaal-politiek concept de politiek, de medische praktijk en borging van veiligheidsmaatregelen beïnvloedt. Ze zijn bezorgd over de gevaren voor jongeren, homo’s en lesbiennes en over de uitholling van de rechten van vrouwen en meisjes. Bovendien maken ze zich zorgen over een klimaat van angst dat niemand – en zeker niet de transjongeren – dient.

Ik nam vele maanden afstand van Twitter, zowel voor als na het tweeten van steun aan Maya, omdat ik wist dat het niets goeds deed voor mijn geestelijke gezondheid. Ik kwam alleen terug omdat ik tijdens de pandemie een gratis kinderboek wilde delen. Onmiddellijk zwermden activisten die zichzelf duidelijk als goede, vriendelijke en vooruitstrevende mensen beschouwden, terug in mijn tijdlijn, uitgaande van het recht om mijn mening te beheersen, mij te beschuldigen van haat, mij vrouwenhater te noemen en vooral – zoals elke vrouw die bij dit debat betrokken was zal weten – TERF.

Als je het nog niet wist – en waarom zou je? – ‘TERF’ is een acroniem bedacht door trans-activisten, wat staat voor Trans-Exclusieve Radicale Feminist. In de praktijk wordt een enorme en diverse dwarsdoorsnede van vrouwen momenteel TERF’s genoemd en de overgrote meerderheid is nooit radicaal feministe geweest. Voorbeelden van zogenaamde TERF’s variëren van de moeder van een homoseksueel kind dat bang was dat haar kind wilde transitioneren om te ontsnappen aan homofoob gepest, tot een tot nu toe totaal onfeministische oudere dame die heeft gezworen Marks & Spencer nooit meer te bezoeken omdat ze elke man die zegt zich als vrouw te identificeren in de kleedkamers voor vrouwen toelaten. Ironisch genoeg zijn radicale feministen niet eens trans-uitsluitend – ze nemen transmannen op in hun feminisme, omdat zij geboren vrouwen zijn.

Maar beschuldigingen van TERF-erij waren voldoende om veel mensen, instellingen en organisaties die ik ooit bewonderde te intimideren, die ineenkrimpen voor speeltuin-tactieken. ‘Ze zullen ons transfobisch noemen!’ ‘Ze zullen zeggen dat ik transmensen haat!’ En wat dan nog, wat als ze straks zeggen dat je vlooien hebt? Sprekend als een biologische vrouw, veel mensen in machtsposities moeten laten zien dat ze ballen hebben (wat ongetwijfeld letterlijk mogelijk is, volgens het soort mensen dat beweert dat anemoonvissen bewijzen dat mensen geen dimorfe soort zijn).

Dus waarom doe ik dit? Waarom zou ik me uitspreken hierover? Waarom doe ik niet rustig mijn onderzoek en houd ik mijn hoofd gebogen?

Ik heb vijf redenen om me zorgen te maken over het nieuwe trans-activisme en te besluiten dat ik iets moet zeggen.

Ten eerste heb ik een liefdadigheidsinstelling die zich richt op het verlichten van sociale achterstanden in Schotland, met een bijzondere nadruk op vrouwen en kinderen. Mijn stichting steunt onder meer projecten voor vrouwelijke gevangenen en slachtoffers van huiselijk geweld en seksueel misbruik. Ik financier ook medisch onderzoek naar MS, een ziekte die zich heel anders gedraagt ​​bij mannen en vrouwen. Het is me al een tijdje duidelijk dat het nieuwe trans-activisme een grote impact heeft (of waarschijnlijk zal hebben als aan alle eisen wordt voldaan) op veel van de zaken die ik steun, omdat het de juridische definitie van sekse ondermijnt en vervang het door genderidentiteit.

De tweede reden is dat ik een oud-leraar ben en de oprichter van een liefdadigheidsinstelling voor kinderen, wat mijn interesse verklaart in zowel onderwijs als bescherming van kinderen. Net als vele anderen maak ik me grote zorgen over het effect van de transrechten beweging heeft op beide.

De derde is dat ik, als auteur die regelmatig “verbannen” wordt, geïnteresseerd ben in de vrijheid van meningsuiting en deze publiekelijk heb verdedigd, zelfs voor Donald Trump.

De vierde is waardoor het echt persoonlijk wordt. Ik maak me zorgen over de enorme explosie van jonge vrouwen die willen transitioneren en ook over de toenemende aantallen die lijken te her-transitioneren (terugkeren naar hun oorspronkelijke geslacht), omdat ze spijt hebben van het nemen van stappen die in sommige gevallen hun lichaam onherroepelijk hebben veranderd, en hun vruchtbaarheid hebben weggenomen. Sommigen zeggen dat ze besloten te transitioneren nadat ze zich realiseerden dat ze zich aangetrokken voelden tot hetzelfde geslacht, en dat de transitie gedeeltelijk werd veroorzaakt door homofobie, hetzij in de samenleving, hetzij binnen hun eigen familie.

Wat de meeste mensen waarschijnlijk niet weten – ik wist het in ieder geval niet, totdat ik dit probleem goed begon te onderzoeken – dat tien jaar geleden de meerderheid van de mensen die naar het andere geslacht wilden overstappen man was. Die verhouding is nu omgekeerd. Het VK heeft een toename van 4400% meegemaakt van meisjes die zijn doorverwezen voor een transitie. Autistische meisjes zijn enorm oververtegenwoordigd in hun aantal.

Hetzelfde fenomeen is waargenomen in de VS. In 2018 ging de Amerikaanse arts en onderzoeker Lisa Littman op onderzoek uit. In een interview zei ze:

‘Ouders online beschreven een zeer ongebruikelijk patroon van transgender identificatie waarbij meerdere vrienden en zelfs hele vriendengroepen tegelijkertijd transgender-geïdentificeerd werden. Ik zou nalatig zijn geweest als ik sociale besmetting en de invloed van leeftijdsgenoten niet als potentiële factoren had beschouwd. ‘

Littman noemde Tumblr, Reddit, Instagram en YouTube als factoren die bijdragen aan Rapid Onset Gender Dysphoria, waar ze van mening is dat op het gebied van transgender identificatie ‘jongeren merkwaardig insulaire echokamers hebben gecreëerd’.

Haar verslag maakte furore. Ze werd beschuldigd van vooringenomenheid en van het verspreiden van verkeerde informatie over transgenders, onderworpen aan een tsunami van misbruik en een georkestreerde campagne om zowel haarzelf als haar werk in diskrediet te brengen. Het tijdschrift heeft haar verslag offline gehaald en opnieuw beoordeeld voordat deze opnieuw werd gepubliceerd. Haar carrière kreeg echter een vergelijkbare klap als die van Maya Forstater. Lisa Littman had het aangedurfd om een ​​van de centrale principes van trans-activisme uit te dagen, namelijk dat iemands genderidentiteit aangeboren is, zoals seksuele geaardheid. Niemand, zo beweerden de activisten, zou ooit kunnen worden overtuigd om trans te worden.

Het argument van veel huidige trans-activisten is dat als je een geslachtsdysfore tiener niet laat overstappen, ze zelfmoord zullen plegen. In een artikel waarin hij uitlegt waarom hij ontslag nam bij de Tavistock (een NHS-genderkliniek in Engeland), verklaarde psychiater Marcus Evans dat beweringen dat kinderen zelfmoord plegen als ze niet mogen transitioneren ‘niet substantieel overeenkomen met robuuste gegevens of studies op dit gebied. Ze sluiten ook niet aan bij de gevallen die ik de afgelopen decennia als psychotherapeut ben tegengekomen.’

Geschriften van jonge transmannen onthullen een groep bijzonder gevoelige en slimme mensen. Hoe meer van hun verslagen over genderdysforie ik heb gelezen, met hun inzichtelijke beschrijvingen van angst, dissociatie, eetstoornissen, zelfbeschadiging en zelfhaat, hoe meer ik me afvroeg of, als ik 30 jaar later geboren was , ook had geprobeerd te transitioneren. De aantrekkingskracht van de ontsnapping aan vrouwelijkheid zou enorm zijn geweest. Ik worstelde als tiener met ernstige OCS. Als ik online gemeenschap en sympathie had gevonden die ik niet in mijn directe omgeving kon vinden, geloof ik dat ik had kunnen worden overgehaald om mezelf te veranderen in de zoon waarvan mijn vader openlijk had gezegd dat hij er de voorkeur aan had gegeven.

Toen ik las over de theorie van genderidentiteit, herinner ik me hoe ik me mentaal geslachtsloos voelde in mijn jeugd. Ik herinner me Colette’s beschrijving van zichzelf als een ‘mentale hermafrodiet’ en de woorden van Simone de Beauvoir: ‘Het is volkomen natuurlijk dat de toekomstige vrouw zich verontwaardigd voelt over de beperkingen die haar door haar geslacht worden opgelegd. De echte vraag is niet waarom ze ze moet afwijzen: het probleem is eerder te begrijpen waarom ze ze accepteert. ‘

Omdat ik in de jaren tachtig geen realistische mogelijkheid had om een ​​man te worden, moesten het boeken en muziek zijn die me door zowel mijn geestelijke gezondheidsproblemen als het geseksualiseerde keuring en oordeel hielpen dat zoveel meisjes ertoe aanzet oorlog te voeren tegen hun lichaam in hun tienerjaren. Gelukkig voor mij vond ik mijn eigen gevoel van anders-zijn, en mijn ambivalentie over het vrouw-zijn, weerspiegeld in het werk van vrouwelijke schrijvers en muzikanten die me geruststelden dat, ondanks alles wat een seksistische wereld aan vrouwelijkheid probeert op te dringen aan de mensen met een vrouwenlichaam, het is fijn om je niet roze, grillig en meegaand te voelen in je eigen hoofd; het is OK om je verward, duister, zowel seksueel als niet-seksueel te voelen, niet zeker van wat of wie je bent.

Ik wil hier heel duidelijk zijn: ik weet dat transitie een oplossing kan zijn voor sommige genderdysfore mensen, hoewel ik me er ook door uitgebreid onderzoek van bewust ben dat studies consequent hebben aangetoond dat tussen 60-90% van de genderdysfore tieners over hun dysforie heen groeien. Keer op keer kreeg ik te horen ‘gewoon eens met wat transgenders af te spreken’. Dat heb ik gedaan: naast een paar jongere mensen, die allemaal schattig waren, ken ik toevallig een zelfverklaarde transseksuele vrouw die ouder is dan ik en geweldig. Hoewel ze open is over haar verleden als homoseksuele man, vond ik het altijd moeilijk om haar als iets anders dan een vrouw te zien, en ik geloof (en hoop zeker) dat ze helemaal blij is dat ze is getransitioneerd. Omdat ze ouder was, maakte ze een lang en rigoureus proces van evaluatie, psychotherapie en gefaseerde transformatie door. De huidige explosie van trans-activisme dringt aan op verwijdering van bijna alle huidige robuuste methoden om kandidaten voor geslachtsverandering uitgebreid te screenen. Een man die geen operatie wil ondergaan en geen hormonen wil nemen, kan nu een gendererkenningscertificaat bemachtigen en een vrouw zijn in de ogen van de wet. Veel mensen weten dit niet.

We leven nu in de meest vrouwonvriendelijke periode die ik heb meegemaakt. In de jaren 80 stelde ik me voor dat mijn toekomstige dochters, mocht ik die krijgen, het veel beter zouden hebben dan ooit, maar tussen het verzet tegen feminisme en een porno-verzadigde online cultuur, geloof ik dat het voor meisjes aanzienlijk erger is geworden. Nooit heb ik vrouwen zo gedenigreerd  en ontmenselijkt gezien zoals dat nu gebeurt. Van de leider van de lange geschiedenis van beschuldigingen van aanranding in de vrije wereld en zijn trotse opschepperij over ‘grabbing them by the pussy’’, tot de incel-beweging (‘onvrijwillig celibatair’) die strijdt tegen vrouwen die hen geen seks willen geven, tot de trans-activisten die verklaren dat TERF’s klappen en heropvoeding nodig hebben, mannen over het hele politieke spectrum lijken het daarmee eens te zijn: vrouwen vragen om moeilijkheden. Overal wordt vrouwen verteld dat ze hun mond moeten houden en plaats moeten maken, of anders.

Ik heb alle argumenten gelezen over vrouwelijkheid die niet in het geslachtelijk lichaam verblijft, en de beweringen dat biologische vrouwen geen gemeenschappelijke ervaringen hebben, en ik vind ze ook diep vrouw-hatend en regressief. Het is ook duidelijk dat één van de doelstellingen van de ontkenning van het belang van sekse het uithollen is van wat sommigen lijken te zien als een wreed idee van segregatie van vrouwen en hun eigen biologische realiteit of – net zo bedreigend – verenigende realiteiten die hen tot een samenhangende politieke klasse maken. De honderden e-mails die ik de afgelopen dagen heb ontvangen, bewijzen dat deze erosie evenzeer vele anderen betreft. Het is niet genoeg dat vrouwen trans-bondgenoten zijn. Vrouwen moeten accepteren en toegeven dat er geen materieel verschil is tussen transvrouwen en zichzelf.

Maar, zoals veel vrouwen voor mij hebben gezegd, is ‘vrouw’ geen kostuum. ‘Vrouw’ is geen idee in het hoofd van een man. ‘Vrouw’ is geen roze brein, een voorliefde voor Jimmy Choos of een van de andere seksistische ideeën die nu op de een of andere manier als progressief wordt aangeprezen. Bovendien treft de ‘inclusieve’ taal die vrouwen ‘menstrueerders’ en ‘mensen met vulva’s’ noemt, veel vrouwen als ontmenselijking en vernederend. Ik begrijp waarom trans-activisten deze taal als gepast en vriendelijk beschouwen, maar voor degenen onder ons die vernederende beledigingen naar hun hoofd geslingerd hebben gekregen door gewelddadige mannen, is het niet neutraal, het is vijandig en vervreemdend.

Dat brengt me bij de vijfde reden waarom ik me ernstig zorgen maak over de gevolgen van het huidige trans-activisme.

Ik sta nu al meer dan twintig jaar in de publieke belangstelling en heb nooit in het openbaar gesproken over het feit dat ik een slachtoffer van huiselijk geweld en seksueel geweld ben geweest. Dit is niet omdat ik me schaam dat die dingen met mij zijn gebeurd, maar omdat ze traumatisch zijn om te herleven en te onthouden. Ik voel me ook beschermend voor mijn dochter uit mijn eerste huwelijk. Ik wilde ook niet het exclusieve eigendom claimen van een verhaal dat van haar is. Maar een tijdje geleden vroeg ik haar hoe ze ze het zou vinden als ik in het openbaar eerlijk zou zijn over dat deel van mijn leven, en ze moedigde me aan om door te gaan.

Ik noem deze dingen nu niet in een poging om sympathie op te wekken, maar uit solidariteit met de enorme aantallen vrouwen die een geschiedenis hebben zoals de mijne, die beschuldigd worden van onverdraagzaamheid omdat ze zich zorgen maakten sekse-specifieke voorzieningen.

Het lukte me met enige moeite aan mijn eerste gewelddadige huwelijk te ontsnappen, maar ik ben nu getrouwd met een echt goede en principiële man, veilig en zeker op een manier die ik in geen miljoen jaar verwacht. De littekens van geweld en aanranding verdwijnen echter niet, hoe geliefd je ook bent en hoeveel geld je ook hebt verdiend. Mijn eeuwige schrikachtigheid is een familiegrap – en zelfs ik weet dat het grappig is – maar ik bid dat mijn dochters nooit dezelfde redenen hebben als ik om plotselinge harde geluiden te haten of mensen achter me te zien staan als ik ze niet heb horen naderen.

Als je binnen in mijn hoofd zou kunnen komen en zou begrijpen wat ik voel als ik lees over een transvrouw die sterft door een gewelddadige man, zou je solidariteit en verwantschap vinden. Ik heb een visceraal gevoel van de terreur waarin die transvrouwen hun laatste seconden op aarde hebben doorgebracht, omdat ik ook momenten van blinde angst heb gekend toen ik me realiseerde dat het enige dat me in leven hield de wankele zelfbeheersing van mijn aanvaller was .

Ik geloof dat de meerderheid van de trans-geïdentificeerde mensen niet alleen nul bedreiging vormt voor anderen, maar kwetsbaar is om alle redenen die ik heb uiteengezet. Transgenders hebben bescherming nodig en verdienen deze. Net als vrouwen worden ze kwetsbaar voor moord gepleegd door seksuele partners. Transvrouwen die in de seksindustrie werken, met name transvrouwen van kleur, lopen een bijzonder risico. Zoals elke andere overlevende van huiselijk geweld en aanranding die ik ken, voel ik niets anders dan empathie en solidariteit met transvrouwen die door mannen zijn misbruikt.

Dus ik wil dat transvrouwen veilig zijn. Tegelijkertijd wil ik de geboren meisjes en vrouwen niet minder veilig maken. Wanneer je de deuren van badkamers en kleedkamers opent voor elke man die gelooft of denkt dat hij een vrouw is – en, zoals ik al zei, kunnen nu geslachtscertificaten worden afgegeven zonder dat er een operatie of hormonen nodig zijn – dan open je de deur voor alle mannen die binnen willen komen. Dat is de simpele waarheid.

Zaterdagochtend las ik dat de Schotse regering doorgaat met haar controversiële plannen voor erkenning van genderidentiteit, wat in feite betekent dat alles wat een man nodig heeft om ‘vrouw te worden’, is te zeggen dat hij er een is. Om een ​​heel hedendaags woord te gebruiken, ik werd ‘getriggerd’. Afgemat door de meedogenloze aanvallen van trans-activisten op sociale media, terwijl ik alleen maar online was om kinderen feedback te geven over tekeningen die ze voor mijn boek hadden gemaakt tijdens de lockdown, bracht ik een groot deel van de zaterdag door op een zeer duistere plek in mijn hoofd, terwijl herinneringen van een ernstige aanranding toen ik in de twintig was, door mijn hoofd spookten. Die aanval gebeurde op een moment en op een plek waar ik kwetsbaar was, en een man profiteerde van de situatie.

Laat op zaterdagavond, terwijl ik door de foto’s van kinderen scrolde voordat ik naar bed ging, vergat ik de eerste regel van Twitter – verwacht nooit een genuanceerd gesprek – en reageerde op wat ik voelde als vernederende taal over vrouwen. Ik sprak over het belang van geslacht en betaal sindsdien de prijs. Ik was transfobisch, ik was een kut, een teef, een TERF, ik verdiende gecancelled te worden, klappen en de dood. U bent Voldemort, zei een persoon, duidelijk voelend dat dit de enige taal was die ik zou begrijpen.

Het zou zoveel makkelijker zijn om de goedgekeurde hashtags te tweeten – omdat transrechten natuurlijk mensenrechten zijn en translevens er natuurlijk toe doen – grijp de ‘woke cookies’ op en koester je in het signaleren van je deugd. Er is vreugde, opluchting en veiligheid in jezelf conformeren. Zoals Simone de Beauvoir ook schreef: “… het is zonder twijfel comfortabeler om blinde dienstbaarheid te doorstaan ​​dan te werken aan je bevrijding; ook de doden zijn beter geschikt voor de aarde dan de levenden.’

Enorme aantallen vrouwen zijn terecht bang voor de trans-activisten; Ik weet dit omdat zo velen contact met mij hebben opgenomen om hun verhalen te vertellen. Ze zijn bang voor doxxing, voor het verliezen van hun baan of hun levensonderhoud en voor geweld.

Maar hoewel het eindeloos onaangenaam is omdat het zich voortdurend op mij richt, weiger ik me te buigen voor een beweging waarvan ik denk dat het aantoonbare schade toebrengt in haar streven om ‘vrouw’ als politieke en biologische klasse uit te hollen en als dekmantel dient voor mannen met slechte bedoelingen zoals geen andere beweging dat ooit eerder deed. Ik sta naast de dappere vrouwen en mannen, homo’s, heteroseksuelen en transseksuelen, die opkomen voor vrijheid van meningsuiting en gedachte, en voor de rechten en veiligheid van sommige van de meest kwetsbaren in onze samenleving: jonge homoseksuele kinderen, kwetsbare tieners, en vrouwen die afhankelijk zijn van en hun ruimtes voor één geslacht willen behouden. Opiniepeilingen tonen aan dat die vrouwen in de overgrote meerderheid zijn, en sluiten alleen diegenen uit die het voorrecht hebben of het geluk hebben om nooit met mannelijk geweld of aanranding te maken hebben gehad, en die nooit de moeite hebben genomen om zichzelf te informeren over hoe vaak dat voorkomt.

Het enige dat me hoop geeft, is dat de vrouwen die kunnen protesteren en zich kunnen organiseren dit ook doen, en dat ze een aantal echt fatsoenlijke mannen en transgenders naast zich hebben. Politieke partijen die in dit debat de luidste stemmen paaien, negeren de zorgen van vrouwen in hun eigen nadeel. In het VK reiken vrouwen elkaar de hand over de grenzen van verschillende politieke partijen heen, bezorgd over de uitholling van hun zwaarbevochten rechten en wijdverbreide intimidatie. Geen van de gender-kritische vrouwen met wie ik heb gesproken haat transgenders; integendeel. Velen van hen raakten in de eerste plaats geïnteresseerd in dit probleem uit bezorgdheid voor transjongeren, en ze zijn enorm sympathiek tegenover transvolwassenen die gewoon hun leven willen leiden, maar die worden geconfronteerd met een terugslag voor een soort activisme dat ze niet NIET onderschrijven. De ultieme ironie is dat de poging om vrouwen het zwijgen op te leggen met het woord ‘TERF’ juist meer jonge vrouwen een duwtje geeft richting van radicaal feminisme dan in de afgelopen tientallen jaren is gebeurd.

Het laatste wat ik wil zeggen is dit. Ik heb dit essay niet geschreven in de hoop dat iemand een viool voor me tevoorschijn haalt, zelfs geen piepkleine. Ik heb buitengewoon veel geluk; Ik ben een overlevende, zeker geen slachtoffer. Ik heb alleen mijn verleden genoemd omdat ik, net als elk ander mens op deze planeet, een complex achtergrondverhaal heb dat mijn angsten, mijn interesses en mijn meningen vormt. Ik vergeet die innerlijke complexiteit nooit wanneer ik een fictief personage creëer en ik vergeet het zeker nooit als het gaat om transgenders.

Het enige wat ik vraag – het enige wat ik wil – is dat een vergelijkbare empathie, een vergelijkbaar begrip wordt getoond aan de vele miljoenen vrouwen wier enige misdaad is dat ze willen dat hun zorgen worden gehoord zonder bedreigingen en geweld.

vertaald dd. 15-06-20 MB