Introductie bij boekpresentatie ‘Het Genderexpertiment’

Op 20 januari 2024 vond er in Gent een gespreksnamiddag plaats over het eerste Nederlandstalige gender-kritische boek ‘Het Genderexperiment’. Martin Harlaar, historicus en samensteller van het boek, gaf daar een inleiding die hij aan ons ter beschikking stelde om te publiceren op deze website.

Welkom allemaal,

Ik ben historicus, dus u moet het mij maar niet kwalijk nemen, dat ik begin met het schetsen van de historische achtergrond van deze boekpresentatie en gespreksnamiddag.

Eind 2019 begon ik met het GROTE VRAGEN-project. Doel daarvan is het bij elkaar brengen van mensen met verschillende achtergronden en verschillende perspectieven rond GROTE VRAGEN. Dat komt in essentie neer op het credo: Durf te luisteren naar wat anderen denken.

De eerste GROTE VRAAG luidde: Waar komt onze moraal vandaan? Dat resulteerde in het boek De getemde mens , dat in februari 2021 verscheen bij uitgeverij Gompel&Svacina.

Meer dan 140 mensen uit met name België en Nederland schreven een bijdrage voor dat boek en samen met het Humanistisch Verbond (in België) organiseerde ik een serie gesprekken tussen een aantal van de auteurs. Dat gebeurde via Zoom, want het was coronatijd. De gesprekken kunt nog op YouTube bekijken.

Twee maanden na het verschijnen van De getemde mens las ik in de krant een artikeltje waarover ik mij behoorlijk opwond en dat uiteindelijk, onbedoeld, zou leiden tot nog twee boeken.

De Amerikaanse humanisten hadden de beroemde, Britse atheïstische bioloog Richard Dawkins een prijs afgepakt die ze 25 jaar eerder aan hem hadden gegeven.

Wat had Dawkins misdaan? Hij had o.a. geschreven:

‘Sommige mannen kiezen ervoor om zich als vrouw te identificeren, en sommige vrouwen kiezen ervoor om zich als man te identificeren. Je zult belasterd worden als je ontkent dat ze letterlijk zijn zoals ze zich identificeren.’

Met andere woorden: Je mag geen onderscheid maken tussen wat iemand voelt (of zegt te voelen) en wat objectief vastgesteld kan worden. Als je dat wel doet, dan krijg je op z’n minst een Twitter-mob achter je aan die je het stempel ‘transfoob’ opplakt. Maar je kan ook je baan kwijtraken of – zoals in het geval van Dawkins – een prijs die je 25 jaar eerder hebt gekregen, toen het verkondigen van biologische feiten nog niet werd opgevat als een vorm van ‘hate crime’ en toen medici, politici en kandidaat-leden voor het Amerikaanse hooggerechtshof nog onbevangen antwoord durfden te geven op de vraag ‘Wat is een vrouw?’.

Ik dook in het onderwerp en schreef voor het Humanistisch Verbond een artikeltje. Ik viel vervolgens van de ene verbazing in de andere. Er bleek al een aantal jaren een nieuwe, weinig tolerante moraal in opkomst te zijn die bekend staat als ‘woke’. Het optreden van woke-activisten deed mij onmiddellijk denken aan de beginjaren van het fascisme, maar ook aan de Culturele Revolutie in China. Als pacifistisch socialist heb ik voor geen van beide sympathie.

In de maanden die volgden schreef ik 23 artikelen onder de ironische titel Ben ik wel woke genoeg?

Al snel kwam ik erachter, dat het woke-denken vooral binnen de universiteiten bezig was aan een razend snelle opmars. De woke-beweging is heel divers. Dat loopt van ‘Kick Out Zwarte Piet’ tot ‘Decolonising the University’, van ‘Defund the Police’ tot ‘From the River to the Sea’.

De kern van het woke-denken kan in de drie volgende stellingen worden samengevat:

Uit wat ik tijdens mijn ontdekkingstocht tegenkwam, meende ik te moeten opmaken dat het woke-denken binnen de universitaire wereld een grote, negatieve invloed had op het vrije woord en de wetenschappelijke methode.

Wat het vrije woord betreft, betekent dit dat je in de universitaire wereld steeds meer op je woorden moet passen, anders wordt je uitgestoten. Daarvoor is vaak niet meer nodig dan een handje vol activisten en gebrek aan moed bij universiteitsbestuurders.

Wat de wetenschappelijk methode betreft: De objectieve werkelijkheid wordt ondergeschikt gemaakt aan de ‘geleefde werkelijkheid’. De ‘geleefde werkelijkheid’ van elk individu is per definitie ontoegankelijk voor de rest van de mensheid. Wetenschappelijk onderzoek, met name in de niet-exacte wetenschappen, komt dan piepend en krakend tot stilstand en wordt vervangen door ideologie om de schijn van wetenschap overeind te houden.

Ik zocht contact met zowel woke-vriendelijke als woke-kritische academici in binnen- en buitenland en legde hen de vraag voor of ZIJ dachten dat het vrije woord en de wetenschappelijke methode onder druk stonden ten gevolge van woke-activisme.

Ik ontving 26 bijdragen uit de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Duitsland, Nederland en België. Vooral in de Verenigde Staten en Groot-Brittannië bleek het woke-denken diep in de academische wereld te zijn doorgedrongen. De woke-vriendelijke academici zagen geen problemen, de woke-kritische academische wel. Op een enkele uitzondering na stonden alle academici links in het politieke spectrum. Pro- en anti-woke kunnen dus niet weggezet worden als links tegen rechts, zoals vaak gemakzuchtig wordt gedaan.

Deze 26 bijdragen van academici plus mijn 23 artikelen werden gebundeld in het boek Ben ik wel woke genoeg? Het verscheen in februari 2022.

Tijdens het schrijven van mijn artikelen was het mij opvallen dat binnen het woke-denken begrippen als ‘gender’, ‘genderidentiteit’ en ‘transgender’ enorm populair waren.

Ik kwam ontwikkelingen tegen die mij verontrusten. Sinds 2010 bleek er namelijk op vele plaatsen in de westerse wereld een explosieve toename te zijn van het aantal pubermeisjes dat totaal onverwacht voor hun omgeving in transitie wilde gaan en dat daarmee een onomkeerbaar medisch traject inging.

Ik besloot een vervolg op Ben ik wel woke genoeg? te maken. Het boek moest aandacht besteden aan allerlei terreinen waar ‘gender’ in toenemende mate een rol was gaan spelen, zoals in de gezondheidszorg, de politiek, de wetgeving, de media, de taal, in relatie tot de holebibeweging en het feminisme, enz., enz.

De eerste met wie ik mailcontact had was de Amerikaan Zander Keig.

Ik vroeg hem of hij een bijdrage voor het boek wilde schrijven. Op 16 maart 2022 liet hij mij weten dat hij geïntrigeerd was door de focus van mijn project. Over zichzelf schreef hij het volgende, ik heb het voor u vertaald:

‘Ik ben een 55 jaar oude transseksuele man (als vrouw geboren). Ik ben een tamelijk uniek individu binnen mijn ‘gemeenschap’, in die zin dat ik geen ideoloog ben. Ik ben nogal heterodox, hetgeen betekent dat ik me afwend van de transactivistische denkwijze.’

Zander Keig paste perfect in het profiel dat ik voor ogen had bij de auteurs waarvan ik bijdragen in het boek wilde verzamelen. Het moesten geen ideologische scherpslijpers zijn, maar mensen die niet bang waren om hun eigen standpunt te verkondigen, ook al week dat af van wat men in zijn of haar groep geacht werd te vinden.

Ik denk dat ik mag zeggen dat alle auteurs die aan dit boek hebben meegewerkt, aan dit profiel voldoen. Maar dat wil absoluut niet zeggen dat zij allemaal dezelfde mening zijn toegedaan. U kunt dat zelf beoordelen als u het boek heeft gelezen en u kunt dat straks horen als een aantal van hen met elkaar in gesprek gaat.

Niet lang nadat ik Zander Keig bereid had gevonden om aan dit boek mee te doen, kwam ik in contact met een andere Amerikaanse transseksueel: Buck Angel.

Buck Angel maakt al een aantal jaren vol overgave video’s voor YouTube waarin hij voorlichting geeft over alles wat met ‘transgenderisme’ en ‘gender-identiteit’ te maken heeft. Ik kan u aanraden deze video’s te bekijken en u het volgende af te vragen: als Amerika ons voorland zou kunnen zijn, moeten wij dat dan willen of moeten we er alles aan doen om dat te voorkomen?

Buck Angel verdient het om door de Amerikaanse humanisten tot Humanist van het Jaar te worden uitgeroepen, maar dat zal niet gebeuren, want de Amerikaanse humanisten zijn woke, net als de Nederlandse humanisten trouwens. Ik heb het boek opgedragen aan ‘activist & educator’ Buck Angel, en aan mijn kleinzoon en mijn drie kleindochters.

Op deze foto ziet u mijn jongste kleindochter. Zij werd vorig jaar mei geboren. Ik hoop dat zij nooit lastiggevallen zal worden met de giftige vraag wat haar ‘gender-identiteit’ is.

Tot zover de voorgeschiedenis. Nu een blik in de toekomst. Allereerst voorspel ik u, dat wat ik ga zeggen genoeg stof zal opleveren voor deze gespreksmiddag.

De komende jaren zult u moe en verveeld raken van het aantal rechtszaken dat in binnen- en buitenland zal worden aangespannen tegen genderklinieken, maar ook tegen individuele psychiaters, psychologen, artsen, chirurgen en anderen die bij transitie van jongeren met comorbiditeiten betrokken zijn geweest. Hoeveel kans van slagen die rechtszaken hebben kan ik moeilijk inschatten; ik ben geen jurist. De aangeklaagden zullen ongetwijfeld ter verdediging aanvoeren dat zij steeds nauwgezet de richtlijnen hebben gevolgd van de World Professional Association for Transgender Health (beter bekend als WPATH).

Sinds 1979 geeft de WPATH namelijk behandelrichtlijnen uit, de zogeheten ‘Standards of Care for the Health of Transsexual, Transgender, and Gender-Nonconforming People’.

De vraag is hoe serieus we WPATH moeten nemen, hoe wetenschappelijk onderbouwd de richtlijnen van deze organisatie zijn. Ik heb zo mijn twijfels. Ik zal u een voorbeeld geven.

In 2022 verscheen de 8ste versie van de Standards of Care. Na 15 jaar actievoeren boekte professor emeritus Thomas W. Johnson een grote overwinning: De EUNUCH werd eindelijk erkend als gender-identiteit. Eunuchen: mannen die geen vrouw willen worden, maar zich desondanks willen laten castreren.

Op pagina 89 lezen we, en ik heb het voor u vertaald: ‘Net als andere genderdiverse individuen kunnen eunuch-individuen zich in de kindertijd of adolescentie bewust zijn van hun IDENTITEIT. Door het gebrek aan onderzoek naar de behandeling van KINDEREN die zich mogelijk als eunuchen identificeren, onthouden wij ons van specifieke suggesties.’

Mij zijn geen gevallen bekend van kinderen die hebben laten weten dat ze graag een eunuch willen worden, maar een geheel nieuw gender-experiment kan dus elk moment van start gaan. Als jongens binnenkort op school van hun woke juf of woke meester horen dat de EUNUCH een van de genderidentiteiten is waar ze uit kunnen kiezen, wie weet neemt de populariteit hiervan dan net zo explosief toe als de transitiewens bij meisjes in de afgelopen 10, 15 jaar. En we zullen zien wat de uitkomst van dat experiment zal zijn.

Degenen die verantwoordelijk zijn voor de castraties zullen zich niet kunnen beroepen op de richtlijnen van WPATH en daarom – zo voorspel ik – zullen zij de verantwoordelijkheid bij de gecastreerde jongens leggen. Die wilden het immers zelf en identiteiten zijn er nu eenmaal om bevestigd te worden. Affirmative care heet dat. Zorg die de patiënt bevestigt in zijn of haar idee.

Ben ik bang dat binnenkort jongetjes in de basisschoolleeftijd onder het mes gaan, omdat hun nog onvolgroeide penis ‘hun ware ik’, hun IDENTITEIT in de weg staat? Niet echt. Maar wat ik mij wel degelijk kan voorstellen is dat er onder pubers en adolescenten een subcultuur ontstaat (type ‘gothic’ of ‘emo’) waarbinnen het idee van de eunuch aan populariteit kan gaan winnen.

En zegt u nou zelf, een jongen van achttien mag toch zelf beslissen wat hij met zijn lichaam laat doen? Of hij nou autistisch is of depressief of getraumatiseerd, dat doet er allemaal niet toe in een verwookte samenleving. Het gaat uitsluitend om zijn IDENTITEIT.

IDENTITEIT is de 21^ste eeuwse variant van de ziel. Van God gegeven. Heilig. Dit in tegenstelling tot het lichaam. Dat is in de ogen van de gender-ideologen volkomen ondergeschikt aan de IDENTITEIT.

De gender-activisten geloven in de bevrijding van de ware identiteit door het verwijderen van lichaamsonderdelen die niet passen bij de IDENTITEIT.

Gij kinderen, indien u meent dat uw penis, testes, borsten, baarmoeder, eileiders de bron zijn van uw verdriet, laat ze wegsnijden en werp ze van u!

De gender-activisten houden ons ook voor, dat het aanbieden van psychotherapie aan jongeren met psychosociale problemen in combinatie met een transitiewens, een vorm van conversie-therapie is. En conversie-therapie is een vorm van geweld, zo betogen zij. Dat hebben zij niet verzonnen. Dat staat geschreven op pagina 20 van de Standards of Care van WPATH. En wat lezen we daar verder over therapie? Ik heb het voor u vertaald:

‘De onafhankelijke deskundige van de Verenigde Naties op het gebied van bescherming tegen geweld en discriminatie op grond van seksuele geaardheid en genderidentiteit heeft opgeroepen tot een mondiaal verbod op dergelijke praktijken. Een toenemend aantal jurisdicties verbiedt dergelijk werk.’

Wat zien we hier gebeuren?

1. Er worden categorieën bij elkaar gevoegd die weinig tot niets met elkaar te maken hebben (namelijk seksuele geaardheid en gender-identiteit);
2. definities worden veranderd (in dit geval: therapie is een vorm van geweld) om daar vervolgens
3. de gewenste conclusie uit te kunnen trekken (therapie moet verboden worden).

Resultaat: alleen het voorschrijven van puberteitsremmers en cross-sekse hormonen, en chirurgisch ingrijpen blijven als behandeling over.

Zogeheten conversie therapie voor homo’s is bedoeld om de seksuele geaardheid te veranderen. Iets wat niet mogelijk is. Dan nog blijft de vraag over of het daarom bij wet verboden moet worden.

Oktober 2023 werd in Nederland door de VVD en D66 een wetsontwerp ingediend dat het aanbieden en uitvoeren van handelingen gericht op het veranderen van iemands seksuele gerichtheid en genderidentiteit strafbaar maakt. Het uitvoeren van conversietherapie kan worden bestraft met een gevangenisstraf van maximaal een jaar of een geldboete tot 22.500 euro.

Zelfs het aanbieden van therapie zou dus strafbaar worden, zodra de hulpvraagsters het begrip gender-identiteit laten vallen! Voor de psychotherapeut blijft er niets anders over dan direct door te verwijzen naar een genderkliniek, tenzij hij een gevangenisstraf of een geldboete wil riskeren.

Psychotherapie voor pubermeisjes die in transitie de oplossing voor hun problemen zien, is niet gericht op het veranderen van gender-identiteit. Het is gericht op het inzicht krijgen in en voor zover mogelijk oplossen van psychische problemen. Met die therapie kan voorkomen worden dat er onomkeerbaar medisch ingrijpen plaatsvindt. Pubermeisjes beschermen tegen de gevolgen van onnodig medisch ingrijpen, zoals onvruchtbaarheid, botontkalking en vaginale atrofie is GÉÉN vorm van geweld.

De overgrote meerderheid van meisjes met een transitiewens dat NIET aan een transitietraject begint, ontgroeit die wens tijdens de puberteit. Het verbieden van psychotherapie en het feitelijk gedwongen worden om direct te beginnen aan een medisch transitietraject betekent in mijn ogen het willens en wetens, het opzettelijk veroorzaken van ernstig lijden of ernstig lichamelijk letsel aan de geestelijke of lichamelijke gezondheid van die meisjes.

Ik gebruik die formulering niet voor niets. Ik kwam deze tegen op de website van het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken waar het ging over misdrijven tegen de menselijkheid. Een van de voorbeelden van dergelijke misdrijven was, en ik citeer: het opzettelijk veroorzaken van ernstig lijden of ernstig lichamelijk letsel aan de geestelijke of lichamelijke gezondheid.

Nu vindt u het wellicht vergezocht om medisch handelen te vergelijken met een misdrijf tegen de menselijkheid. Maar misschien vindt u het minder vergezocht als u weet, dat Iran en Pakistan door gender-activisten wel als voorbeeld zijn gesteld om te laten zien hoe progressief sommige landen zijn als het gaat om transitiechirurgie.

In Iran en Pakistan kiezen homo’s ‘vrijwillig’ voor transitiechirurgie. Die keuze is niet moeilijk: het alternatief is namelijk de doodstraf. Natuurlijk valt een operatie te verkiezen boven de doodstraf, maar dat maakt dergelijke, onnodige operaties – wat mij betreft althans – nog altijd een misdrijf tegen de menselijkheid.  

Zoals gezegd heeft de onafhankelijke deskundige van de Verenigde Naties op het gebied van bescherming tegen geweld en discriminatie op grond van seksuele geaardheid en GENDER-IDENTITEIT opgeroepen tot een mondiaal verbod op therapie. Maar het begrip ‘gender-identiteit’ is uiterst vaag en fluïde. Tal van gender-ideologen verkondigen, dat mensen tijdens hun leven meerdere malen van gender-identiteit kunnen wisselen. Een potentiële goudmijn voor de cosmetisch chirurgen.

Het verbieden van therapie, wetende dat daarmee talloze meisjes het transitietraject opgestuurd worden, wetende dat de meesten met psychotherapeutische begeleiding de onvrede met hun lichaam zouden ontgroeien, staat wat mij betreft gelijk het opzettelijk veroorzaken van ernstig lijden of ernstig lichamelijk letsel aan de geestelijke of lichamelijke gezondheid.

Ik voorspel u, dat héél véél mensen die het niet eens zijn met de transitie van kinderen, de komende jaren toch zullen blijven zwijgen; bang om zich uit te spreken, bang voor de gender-activisten, en met rede, want u kunt belaagd worden door een Twitter-mob of u kunt misschien zelfs uw baan verliezen. Maar op termijn zullen schaamte en schuldgevoel bij degenen die al die tijd gezwegen hebben onherroepelijk de kop opsteken.

Ik voorspel héél véél schaamte en schuldgevoel.

Tot zover mijn blik in de toekomst.

Ik wil het Humanistisch Verbond en Uitgeverij Gompel & Svacina bedanken voor de ondersteuning van het GROTE VRAGEN-project dat sinds 2021 drie boeken heeft voortgebracht waaraan in totaal meer dan 180 auteurs hebben meegewerkt.

Ik wil vanzelfsprekend alle auteurs bedanken. Zonder hun bijdragen zou dit project mislukt zijn.

Liberas wil ik bedanken voor het beschikbaar stellen van deze zaal.

En geachte aanwezigen, ik dank u voor uw aanwezigheid en ook alvast voor het respectvol aanhoren, deze middag, van meningen waar u het zeker en vast lang niet altijd mee eens zult zijn.

En: durf te luisteren naar wat anderen denken.

Ik dank u.