Het recht van vrouwen om zich vrouw te noemen

Voorstanders van de term ‘cisgender’, gebruiken zoveel dubbele standaarden dat George Orwell het als ‘te bizar’voor zijn dystopische * fictie zou hebben afgewezen, schrijft Susan Dalgety

auteur: : Susan Dalgety, 2020
vertaler: EZ, 2020

Internationale Vrouwendag; het jaarlijkse festival voor vrouwelijkheid waarin iedereen, van de Verenigde Naties tot internationale PwC accountants, de prestaties van vrouwen en meisjes viert.

Het officiële thema van 2020 was #EachforEqual, dat bijna net zo betekenisloos is als cisgender, de queer-theorieterm voor vrouwen die sommige campagnevoerders – en MSP Patrick Harvie – vinden dat we moeten gebruiken wanneer we naar vrouwen verwijzen.

Maar #EachforEqual heeft ten minste een nobele ambitie, zoals uiteengezet op de website van de Internationale Vrouwendag.

Blijkbaar geschreven en ontworpen door een goedbedoeld algoritme in taal om niet te beledigen (in tegenstelling tot MSP Patrick Harvie) spoort de campagne ons allemaal aan om “stereotypen uit te dagen, vooringenomenheid te verbreden, percepties te verbeteren, situaties te verbeteren en de prestaties van vrouwen te vieren”.
En het gaat nog verder: “collectief kunnen we allemaal bijdragen aan het creëren van een gender-gelijke wereld. Laten we allemaal #EachforEqual zijn ”.

Tot nu toe tal van betekenisloze gemeenplaatsen. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben dol op het idee van Internationale Vrouwendag, maar wanneer de campagne oplost in lege hashtags en zakelijk spreken, is het misschien tijd om wat ouderwetse rauwe woede door te voeren.

De oorsprong van Internationale Vrouwendag is terug te voeren op een staking van vrouwelijke kledingarbeiders die in februari 1908 door New York City marcheerden uit protest tegen hun vreselijke werkomstandigheden, waaronder lage lonen en seksuele intimidatie.
Een jaar later vierde de Socialistische Partij van Amerika de eerste Nationale Vrouwendag ter ere van hun opvallende zusters, en het idee werd vervolgens overgenomen door radicalen in Europa en Rusland. De Verenigde Naties maakten er in 1975 een wereldwijd evenement van.

Er is ook nu nog steeds genoeg om boos over te zijn. UNDP, de ontwikkelingsafdeling van de Verenigde Naties, heeft kort geleden een rapport gepubliceerd waaruit blijkt dat bijna 90 procent van de mensen vooringenomen is met betrekking tot vrouwen.
In de enquête werd gekeken naar gegevens uit 75 landen waar 80 procent van de wereldbevolking woont. Sommige reacties zijn ronduit schokkend. Bijna een derde van de mannen EN vrouwen vindt het oké dat een man zijn partner slaat.

Vooroordelen tegen vrouwen nemen toe

Meer dan 40 procent is van mening dat mannen beter zijn in zaken dan vrouwen, en in een week waarin Elizabeth Warren haar presidentiële bod moest opgeven, zei bijna de helft dat mannen dat zij geschikter zijn voor politiek leiderschap.

“We weten allemaal dat we in een door mannen gedomineerde wereld leven”, vertelde Pedro Conceicao van UNDP aan The Guardian. “… als je het algemene gemiddelde van de informatie die we hebben, neemt, laten we zien dat we terugschuiven – dat vooroordelen in plaats van af te nemen, toenemen”.
En daar ligt de kern!
Voor alle behaalde successen van de eerste en tweede feministische golf, van het recht om te stemmen tot het recht om te kiezen, zijn vrouwen en meisjes nog steeds tweederangsburgers.

Van ongelijke beloning tot het Amerikaanse Hooggerechtshof dat serieus nadenkt over het al dan niet beperken van abortusrechten, de strijd om gelijkheid gaat door.
Inderdaad, 50 jaar na het eerste evenement voor de bevrijding van vrouwen in Oxford, lijkt het juist moeilijker te worden om tegen het patriarchaat in te gaan, vooral wanneer het zich vermomt in hoge hakken en een blonde pruik.

“Ik kon niet de enige vrouw van bepaalde leeftijd zijn die ontzet was toen een gerespecteerde feministe, een vrouw die haar hele leven voor gelijkheid heeft gestreden, in het Schotse parlement moest opstaan ​​en pleiten voor het recht om een vrouw genoemd te worden.”

Cisgender ‘volledig aanstootgevend’

MSP Elaine Smith maakte bezwaar tegen het gebruik van het woord ‘cisgender’ door haar collega Patrick Harvie, om tijdens een debat ter gelegenheid van Internationale Vrouwendag, effectief een vrouw te duiden.

“Hij kiest terminologie voor vrouwen die veel vrouwen volledig aanstootgevend vinden …” betoogde Smith.
“Het is beperkend, verwarrend en verdeeld. Het wordt opgelegd aan vrouwen, van wie velen het ongepast en onnauwkeurig vinden, omdat ze geen sociaal bepaalde ideeën van mannelijkheid en vrouwelijkheid willen aannemen, ” voegde ze eraan toe.

Smith slaagde er niet in om te eisen dat de term uit de kamer werd verbannen, maar ze bracht wel een heel belangrijk punt naar voren, dat de essentie van seksegelijkheid raakt.
Duizenden jaren lang, en in samenlevingen over de hele wereld, besloten mannen hoe vrouwen zich zouden kleden, met wie ze seks zouden hebben en wanneer. Mannen beheersten het bezit en de rijkdom van een vrouw en haar lichaam. Ze regeerden zowel de binnenlandse setting als de wereld en in veel samenlevingen doen ze dat nog steeds.

Vrouwen zorgden voor elkaar tijdens de zwangerschap en op hoge leeftijd, ze verzorgden de fysieke en emotionele wonden van verkrachting en incest, ze leerden hun dochters en kleindochters de potentie en het structurele nadeel van vrouw-zijn.

Een onvervreemdbaar recht

Door de eeuwen van mannelijke onderdrukking heen, hielden vrouwen vast aan hun identiteit, fel hun biologische geslacht beschermend dat, generatie na generatie, de mensheid baarde; terwijl ze vochten voor hun recht om te worden gehoord.
En terwijl vrouwen stierven voor het recht om te stemmen en marcheerden voor het recht om macht over hun eigen lichaam te hebben, hielden ze vast aan hun recht om zichzelf, trots, uitdagend, vrouwen te noemen.

Maar hier staan ​​we met elkaar, rond de viering van Internationale Vrouwendag 2020, en het onvervreemdbare recht van een vrouw om een ​​vrouw te zijn wordt uitgehold door een kleine – maar krachtige – groep activisten die naïeve beleidsmakers ervan hebben overtuigd dat biologische seks niet bestaat.
De nieuwe waarheid zegt dat een vrouw zijn, een keuze is en de term ‘vrouw’ behoort toe aan iedereen die gelooft dat ze vrouwelijk zijn.
Degenen onder ons, geboren biologische vrouwen, moeten daarom worden beschreven als cisgender, of zelfs niet-trans, zodat transvrouwen (biologische mannen die geloven dat ze vrouwen zijn) zich gelijken kunnen voelen.

Zelfs George Orwell zou zo’n dubbele gedachte hebben afgewezen als te bizar voor zijn dystopische fictie, Maar dit is de realiteit van het politieke debat van Schotland vandaag – vrouwen zijn niet langer vrouwen. Wij zijn cisgender. Niet-trans. Niet-mensen.

Er is nog veel te marcheren, we zullen ons moeten laten horen, ons verzamelen en demonstreren voor ons recht om, nou ja, vrouwen te zijn.

* noot vertaler: Dystopie is een (denkbeeldige) samenleving met louter akelige kenmerken waarin men beslist niet zou willen leven