De verheerlijking van borstamputaties

Het verheerlijken, verbloemen en commercialiseren van onomkeerbare chirurgie

Met toestemming van auteur James Esses uit het Engels vertaald

“Genderbevestigende operatie”.
In de oren van de meeste mensen klinken deze vage en dubbelzinnige woorden niet bijzonder verontrustend of eng. Het klinkt zeker niet als de ernstige en invasieve medische procedure waarnaar het verwijst – een operatie die gepaard gaat met aanzienlijke fysieke en emotionele risico’s – de dubbele borstamputatie.

De afgelopen jaren is er een zorgwekkende toename geweest, zowel in binnen- als buitenland, van het aantal jonge vrouwen, inclusief kinderen, die een dubbele borstamputatie wilden ondergaan. Deze procedure wordt vaak eufemistisch een ‘borstcorrectie’ genoemd, en het wordt door velen gezien als een van de laatste fasen van het proces van ‘transitie’ naar hun gekozen ‘genderidentiteit’.

Voorheen was deze invasieve en onomkeerbare chirurgische ingreep puur voor doeleinden die verband houden met borstkanker, hetzij om kanker te verwijderen, hetzij om het risico op borstkanker te verminderen bij vrouwen die een hoog risico lopen op deze ziekte.

Toch worden tegenwoordig dubbele borstamputaties aangeboden op de NHS [de Britse ‘National Health Service’] voor de behandeling van ‘genderdysforie’ – een erkende psychische aandoening. In feite is ‘genderdysforie’ de enige psychische aandoening waarbij de voorgestelde behandeling chirurgische modificatie van het eigen lichaam kan omvatten. In de eigen woorden van de NHS op hun website: “het doel is dat je niet langer genderdysforie hebt en dat je je op je gemak voelt met je identiteit.” Zoals hieronder zal worden besproken, is deze belofte van een operatie als wondermiddel misplaatst.

We hebben gezien dat kinderen van 16 jaar werden doorverwezen voor deze operatie in het VK.
We bevinden ons in de positie waarin chirurgen permanent en volledig gezonde lichaamsdelen verwijderen, uitsluitend vanwege een gevoel van ongemak dat een individu heeft in relatie tot zichzelf.
Het is de moeite waard om dit te vergelijken met de geestelijke gezondheidstoestand die bekend staat als ‘Body Integrity Identity Disorder’, waarbij een persoon de amputatie van een deel van zijn lichaam wenst vanwege een mismatch tussen het mentale lichaamsbeeld en het werkelijke fysieke lichaam. Cruciaal hier is dat de NHS geen operaties aanbiedt aan personen die aan deze aandoening lijden.

Borstbinden – De gladde helling

Alvorens terug te keren naar dubbele borstamputaties, is het belangrijk om een ​​paar woorden te wijden aan de kwestie van ‘borst-binding’, die vaak een voorbode is van het zoeken naar een ‘borstcorrectie’ en, naar de mening van velen, fungeert als het hellend vlak naar chirurgische ingrepen . Dit is een vorm van bondage, vaak voor lange tijd, om te proberen te verbergen dat men borsten heeft. Het komt steeds vaker voor bij jonge meisjes met genderdysforie, vaak aan het begin van de puberteit, die zich als meer ‘mannelijk’ willen presenteren naar hun leeftijdsgenoten.

Borstbinden is, begrijpelijkerwijs, uiterst controversieel. Studies tonen aan dat er aanzienlijke gezondheidsrisico’s aan verbonden zijn op de lange termijn door binding, waaronder ernstige pijn, ademhalingsproblemen, houdingsproblemen, een licht gevoel in het hoofd en invloed op de longfunctie.

Ik heb eerder gesproken over de bijzonder zorgwekkende praktijk van organisaties, waaronder Mermaids [een Britse lobby-organisatie die onbeschaamd pleit voor de medicalisering van kinderen die sekse-non-conformerend zijn], die borstbinders sturen naar meisjes vanaf 13 jaar, zonder hun toestemming en vaak zonder hun medeweten. Een medewerker van Mermaids heeft beschreven hoe een jong meisje voor het eerst haar borsten op deze manier ‘borstbond’ tijdens een residentieel weekend, wat het ‘queer hart’ van deze medewerker blij maakte.

Gezien de manier waarop borstbinding wordt aangemoedigd en gefaciliteerd, zou het geen verrassing moeten zijn dat een toenemend aantal jonge meisjes en vrouwen zich schamen en een mismatch ervaren met het hebben van borsten.

Eufemisme en sprookjes

Zoals eerder benoemd, is het domein van dubbele borstamputaties voor het ‘behandelen’ van genderdysforie beladen met eufemistische taal die niet transparant de ernst en onomkeerbaarheid van deze procedure weergeeft. Zorgwekkender nog is de valse belofte van schijnbaar onvoorwaardelijk succes door degenen die juichend over de praktijk van dubbele borstamputaties publiceren en deze praktijk aanmoedigen.

Een treffend voorbeeld hiervan was recent te zien, met de lancering van Pink News’ ‘Pure Trans Joy’-serie, in samenwerking met Snapchat. Dit ging gepaard met een video van jonge vrouwen die claimen dat ze mannen zijn, die discussiëren over een ‘topoperatie’, en met een foto van een jonge vrouw die claimt dat ze man is, die trots littekens laat zien van waar haar borsten ooit waren. De beelden die voor deze campagne worden gebruikt, kunnen niet anders worden omschreven dan als een verheerlijking van deze procedure.

In de video lijken sommige van de geïnterviewden te beloven aan toekomstig patiënten dat ze zich ‘geweldig’ zullen voelen, en zelfs een gevoel van ‘euforie’ kunnen voelen als ze doorgaan met ‘topchirurgie’. (Even terzijde, Benjamin Cohen, CEO van Pink News, kreeg op Twitter een spervuur ​​​​van klachten van bezorgde ouders bij de lancering van de serie ‘Pure Trans Joy’. Als reactie noemde hij op Twitter de mensen die zich zorgen maakten ‘transfoben’. De tweet werd later verwijderd, toevallig kort nadat ik er online aandacht op gevestigd had.)

Dit soort onvoorwaardelijk positieve media-aandacht hebben we eerder gezien. Toen acteur Elliot Page een dubbele borstamputatie onderging, publiceerde Pink News een artikel met de titel: “Elliott Page straalt gendereuforie uit in shirtloze selfie en fans zijn diep onder de indruk”. Het artikel bevatte de gebruikelijke begeleidende afbeelding van de littekens waar haar borsten ooit waren.

Een ander artikel rond dezelfde tijd bevatte het citaat “na een topoperatie werd ik verliefd op mezelf”. Het is lastig om te zien hoe een jong meisje, dat zich al kwetsbaar en onzeker van zichzelf voelt, níet door dit soort materiaal kan worden beïnvloed.

Risico’s omzeilen

Het is zorgwekkend dat we in deze ruimte een totaal gebrek aan balans of nuance aantreffen. Risico’s en spijt worden vaak volledig omzeild, bijna alsof ze suggereren dat die er niet zijn, wat ver bezijden de waarheid is. We zien namelijk een aanzienlijke stijging van het aantal ‘detransitioners’ dat spijt heeft van haar dubbele borstamputatie. Aangezien het een onomkeerbare, invasieve medische procedure is onder algemene verdoving, gaan er uiteraard tal van gezondheidsrisico’s en mogelijke complicaties mee gepaard.

Als we ons echter zouden onderdompelen in de online wereld die ‘topchirurgie’ promoot en publiceert, zouden we niet veel wijzer worden. Vic Parsons, de ‘gender- en identiteitsreporter’ voor Pink News, suggereerde eerder dat degenen die spijt hebben van dubbele borstamputaties vergelijkbaar zijn met personen die spijt hebben van het verven van hun haar in een bepaalde kleur – een bewering die niet alleen achterbaks is maar ook ontzettend beledigend.

Ik ben verklaringen tegengekomen online die de impact van een dergelijke operatie minimaliseren. Een jonge vrouw die beweert man te zijn, tweette: “Ik heb mijn borsten afgesneden om erachter te komen of ik het leuk vind om geen borsten te hebben”. Het nonchalante karakter van dit soort taal is opvallend.

Ik ben andere personen tegengekomen die langs de neus weg suggereren dat als een vrouw spijt heeft van een dubbele borstamputatie, ze gewoon weer borstimplantaten kan laten plaatsen. De manier waarop er gesproken wordt over gezonde lichaamsdelen van jonge vrouwen is verbijsterend.

Er zijn ook mensen die suggereren dat dubbele borstamputaties “op aanvraag” zouden moeten kunnen worden gedaan bij vrouwen die vinden dat ze eigenlijk een man zijn (zelfs zonder een formele diagnose van genderdysforie), omdat dit ook kan bij vrouwen met borstkanker. Deze vergelijking is weerzinwekkend.

Commercialisering

Al het bovenstaande heeft een vruchtbare voedingsbodem opgeleverd voor wat de commercialisering van ‘topchirurgie’ is geworden. Dit is in veel opzichten niet verwonderlijk, gezien de lange wachttijden van de NHS hier, in combinatie met de aanzienlijke hoeveelheid geld die kan worden verdiend door het uitvoeren van ‘topchirurgie’, wat vaak loopt in de tienduizenden ponden per procedure.

Als gevolg hiervan hebben we de afgelopen jaren steeds meer privéklinieken zien opduiken ​​die meer dan bereid zijn om dergelijke operaties uit te voeren.

Uit mijn onderzoek hiernaar blijkt dat het veel meer lijkt op een relatie tussen consument en verkoper dan op die tussen patiënt en arts. Zo stelt de ‘London Transgender Clinic’ terloops: “Als je een natuurlijke mannelijke borstvorm wilt krijgen als onderdeel van je transitie, dan kan een topoperatie de juiste procedure zijn”. Het gaat gepaard met ‘testimonials’ van ‘klanten’ op hun website die al een ‘topoperatie’ hebben ondergaan.

Als we de getuigenissen doornemen, wordt al snel duidelijk hoe serieus en ingrijpend deze operaties zijn. Een voormalige patiënt verklaart het volgende (volledig overgenomen en geredigeerd op leesbaarheid):

“Ik heb in oktober een borstoperatie gehad. Eén borst genas helemaal goed maar aan de rechterkant hield ik problemen, alsof de incisie geïnfecteerd was raakt. Ze deden een wash-out en deden het opnieuw. Twee weken later waren de hechtingen genezen, maar door een incisie begonnen ze weer te lekken. Het is nu vier keer geopereerd en het gebeurt steeds weer opnieuw. Gisteren kreeg ik van de kliniek te horen dat het genezen was, maar vanmorgen werd ik wakker en lag het weer open. Ik had geen andere keus dan maar weer naar de spoedeisende hulp te gaan waar ik bijna 9 uur heb gewacht zonder eten en drinken (want je moet nuchter blijven) voor ik een bed kreeg. Ze gaan het implantaat eruit halen want ze zeggen dat het geïnfecteerd is. Als transpersoon voel ik me zo slecht nu, dat ik al vier maanden zo leef met één borst. Ik heb hier meer dan vijftienduizend pond aan uitgegeven en dit is het eindresultaat”.

Een andere privékliniek, de ‘Hamlet Clinic’, noemt DE volgende ‘voordelen’ van hun chirurgische procedures:

· Verbeterde geestelijke gezondheid;
· Minder bezorgd over genderdysforie;
· Hoger gevoel van eigenwaarde;
· Geniet van een goed seksleven.

Het lijkt erop dat deze vage beloften gedaan worden zonder enig bewijs en zonder ook de nadelen te noemen van de operaties.

Ze bieden dubbele borstamputaties aan als een manier om “een mannelijk lichaam te creëren en te accentueren”, wat lijkt te suggereren dat een dergelijke operatie iemand letterlijk ‘mannelijk’ kan maken.

Onvermijdelijk zien we hier eufemistische taal en sprookjesachtige beloften die hoe dan ook een impact hebben op de besluitvorming van jonge vrouwen die vaak al kwetsbaar en onzeker zijn. Ze stellen: “Geslachtsbevestigingschirurgie is een reeks met procedures die het lichaam veranderen om mannelijk of vrouwelijk te lijken. Deze procedures helpen transpersonen op hun weg naar empowerment”.

Crowdfunding

Als je het bovenstaande in gedachten houdt, zal het geen verrassing zijn dat het aantal jonge vrouwen dat crowdfunding zoekt voor ‘topchirurgie’, is geëxplodeerd. Het is zelfs zo gewoon geworden dat nieuwsplatform ‘Business Insider’ een artikel publiceerde met de titel “6 tips hoe je je geslachtsbevestigende operatie kunt crowdfunden.”.

Talloze webpagina’s ben ik tegengekomen waar duizenden en duizenden ponden werden opgehaald voor zo’n ‘topoperatie’. In de opmerkingen van donateurs ben ik nog nooit iemand tegengekomen die een alternatief voorstel voor een operatie deed (bijvoorbeeld therapie zoeken). Het enige wat ik steeds zag was een onvoorwaardelijk en onwrikbaar pleiten voor deze operatie.

De onderliggende trauma’s en comorbiditeiten van mensen die worstelen met genderdysforie zijn vaak terug te vinden in de bewoordingen van deze crowdfunding-apps. In één daarvan sprak de crowdfundende jongere over de “blijdschap dat ik niet opnieuw kan worden aangevallen” na haar operatie. Dit is buitengewoon veelzeggend.

Non-binair

Naar mijn mening is er iets bijzonder verontrustends aan jonge mensen die zich identificeren als ‘non-binair’ en die een operatie ondergaan om hun lichaam te veranderen. ‘Non-binair’ is een recent gecreëerde term, zonder basis in wetenschap of biologie. Hoe kan een chirurg precies weten hoe het lichaam van een ‘non-binair’ persoon er medisch gezien uit moet zien? Dit is een voorbeeld van het overschrijden van grenzen van biologie en wetenschap, naar een ‘free-for-all’-benadering waarin de patiënt niets meer wordt dan een consument, waarbij het de taak van de chirurg is om te voldoen aan de opdracht.

Ik las onlangs een zeer verontrustend artikel van Pink News waarin een geïnterviewde zei: “in sommige klinieken moeten non-binaire mensen zoals ik misschien doen alsof ze transmannen zijn om in aanmerking te komen voor een topoperatie”.

Detransitioners

De spijtige maar zeer voorspelbare uitkomst van al het bovenstaande is een scenario waarin personen, aan wie deze operatie überhaupt nooit had mogen worden aangeboden, er uiteindelijk spijt van krijgen en met littekens achterblijven, zowel fysiek als emotioneel, waarvan ze nooit zullen herstellen.

Dit is het scenario waar we ons nu in bevinden. Er is een zorgwekkende toename van het aantal detransitioners, van wie velen een dubbele borstamputatie hebben gehad. Ik kan met eigen woorden niet de taal vinden die recht doet aan de pijn en het verdriet waarmee deze vrouwen worden geconfronteerd. Een van de meest opvallende en bedroevende dingen die ik ooit heb gelezen, komt van een 22-jarige vrouw, Athena, die een dubbele borstamputatie onderging toen ze 16 was en nu haar stem op Twitter gebruikt om haar zorgen te uiten en over haar ervaringen te vertellen. Ik heb besloten om hier de volledige tekst te kopiëren wat Athena over haar operatie schrijft:

“Vandaag is het 5 jaar geleden dat ik een dubbele borstamputatie heb ondergaan. Ik had niet gedacht dat het me zo hard zou raken, maar het is echt moeilijk om mee om te gaan. Mijn littekens zijn zo groot. Ik zou het liefst uit mijn huid kruipen. Ik kan niet geloven dat ik deze procedure mocht ondergaan als kind. Niemand bereidde me voor op wat het daadwerkelijk zou betekenen. Een lachend zonnetje en een regenboog was mij beloofd. Geluk. Mijn verdriet en genderdysforie zouden verdwijnen. Natuurlijk wil een kind dat, dat zich ongelukkig voelt… Mijn dysforie is erger dan ik me ooit had kunnen voorstellen, de koortsdroom die transitie is, heeft me verblind. Ik ben zo moe. Ik wou dat ik weer een klein meisje was en tegen mezelf kon zeggen: nee, dit is de verkeerde weg”.

Conclusie

U hebt misschien gemerkt dat er een gebrek aan debat is rond dit onderwerp, en dat ook therapie of een andere niet-invasieve behandeling een taboe is om te noemen. Dat komt omdat, voor zover het veel trans-activisten betreft, dat niet zo mogen bestaan als het hen betreft.

Eerder besprak ik hier de ongemakkelijke waarheid dat we door middel van dubbele borstamputaties, dus met modificatie van het lichaam, proberen vrouwen hun mentaal welzijn te verbeteren. Constant wordt ons verteld door genderidentiteitsideologen dat we ‘trans-zijn’ niet mogen pathologiseren. Tegelijkertijd promoten ze medische en chirurgische behandelingen. Dat is van twee walletjes eten. Het is inconsistent.

Degenen onder ons die zorgen uiten over de risico’s en onomkeerbaarheid van ‘topchirurgie’, worden vaak geconfronteerd met spot en minachting. Katy Mongomerie twitterde bijvoorbeeld: “De houding van genderkritische volwassenen ten opzichte van de borsten van transjongens is absoluut walgelijk. Zo creepy, veeleisend en vrouwonvriendelijk”. Dit is een duidelijk voorbeeld van het stilleggen van een conversatie hierover.

Zeker als het om jonge meisjes gaat, zou de boodschap van de samenleving moeten zijn dat er niets mis is met ze zoals ze zijn. Het is hoe dan ook te verkiezen om in ieder geval te onderzoeken of verzoening met het lichaam mogelijk is boven een ernstige, onomkeerbare operatie. Toch is de status-quo nu dat jonge vrouwen gezonde delen van hun lichaam laten amputeren.

We moeten stoppen met het verheerlijken en commercialiseren ervan en doen alsof het niets voorstelt. We moeten stoppen met het beloven van een wondermiddel. We moeten stoppen met doen alsof er geen risico’s zijn.

In de woorden van Hippocrates: primum non nocere, in ieder geval geen kwaad doen.

[TOELICHTING:
Dit artikel is vertaald met toestemming van de schrijver, James Esses. Hij is een therapeut in opleiding die zonder bewijs voor ontoelaatbaar gedrag en zonder mogelijkheid tot beroep, zijn opleiding werd uitgezet omdat hij een petitie had gedeeld waarin werd opgeroepen tot het safeguarden van kinderen en therapie voor kinderen die genderdysforisch zouden zijn. Hij klaagt daarom het Metanoia Institute en de Britse vereniging van psychotherapeuten aan die hiervoor verantwoordelijk zijn. Meer over zijn zaak kun je hier vinden: https://www.crowdjustice.com/case/expelled-university-free-speech/

In tegenstelling tot James Esses, gebruiken wij in deze vertaling zoveel mogelijk de aanduiding voor iemands sekse. Het land waar Esses voornamelijk naar verwijst is het Verenigd Koninkrijk (Esses is Brits). Het in het artikel genoemde gezondheidszorgsysteem is de NHS (National Health Service), en de bekendste krant voor LGB’ers (bij ons zou dat de Gaykrant zijn) is ‘Pink News’.]

Aanvulling: Nederland
Ook in Nederland worden bij meisjes vanaf zestien jaar dubbele borstamputaties uitgevoerd in ziekenhuizen en genderklinieken.