De stiekeme tactieken van translobbyisten
De pers erbuiten houden, meeliften op populaire plannen en voorkoken
Journalist James Kirkup van de Britse krant The Spectator schreef in december 2019 een artikel met de titel ‘Het document dat de opzienbarende tactieken van de translobbyisten onthult’. Een samenvatting.
Kirkup begint met uiteen te zetten dat de veranderingen zeer snel zijn gegaan, verbazingwekkend snel. Een handvol kleine organisaties van translobbyisten heeft een korte tijd veel invloed gekregen op openbare instanties, bestuurders, en politici. Het beleid van vele instanties is ineens pro-trans geworden, en er zijn zelfs wetten aangenomen die in het straatje passen van de translobby. Veel mensen zetten hier vraagtekens bij. Waarom heeft niemand gevraagd wat zij ervan vinden? Waarom heeft niemand zich afgevraagd hoe de beleidsveranderingen de overige, niet-transbevolking raken?
Geen veranderende tijden
Het is geen kwestie van simpelweg veranderende tijden, stelt Kirkup. De goegemeente weet nog maar heel weinig van transgenderisme. Sommige mensen zullen ermee te maken hebben gehad, als ze werken in bepaalde sectoren in grote steden, of werken bij een universiteit of kinderen hebben die op bepaalde, rijkere scholen zitten. Maar de grote meerderheid kent geen transmensen en heeft geen mening over aanpassing van de wet met betrekking tot hun status.
Het is dan ook een mysterie hoe het kan dat al deze veranderingen zijn doorgevoerd, onopvallend en in korte tijd. Tenminste: het was een mysterie. Kirkup heeft inzage gekregen in een rapport, of meer een handleiding, waarin staat uitgelegd wat voor tactieken de translobby moet gebruiken om de eigen zin door te drukken.
De beste werkwijzes
Het rapport is getiteld ‘Alleen volwassenen? De beste werkwijzes in officiële genderacceptatie van kinderen’. Het doel ervan, stelt de journalist, is om transactivisten in verschillende landen te helpen om de wet te laten wijzigen zodat alle mensen, ook kinderen, op legale wijze hun gender kunnen veranderen, zonder ouderlijke toestemming en zonder dat er toestemming van welke autoriteit dan ook nodig is.
Het is een gedegen, goed geschreven stuk tekst, vindt Kirkup. Dat is niet vreemd, want ‘s werelds grootste advocatenkantoor zit erachter: Dentons. In samenwerking met de Thomson Reuters Foundation, die zich op uiteenlopende soorten identiteitspolitiek lijkt te richten, en de International Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender, Queer and Intersex Youth & Student Organisation (IGLYO). De eerste twee partijen tekenen aan dat het document niet noodzakelijkerwijs hun eigen opvattingen weergeeft.
Drie voorbeelden
Kirkup geeft drie voorbeelden van adviezen uit de handleiding, die dus geschreven is door een internationaal advocatenkantoor, gesteund door een van de grootste liefdadigheidsstichtingen ter wereld.
1. Wat is de beste manier om een pro-transagenda te krijgen? Eén manier is om de overheid voor te zijn. Samengevat: lobbygroepen/ngo’s moeten vooruitstrevende beleidsvoorstellen schrijven en publiceren vóór de regering zelf een visie ontwikkelt. “Dit zal [ngo’s] veel meer invloed op het overheidsbeleid en het uiteindelijke beleidsvoorstel geven dan wanneer de overheid zelf al is begonnen met het ontwikkelen van eigen beleidsvoorstellen.”
Dit is precies wat er in het Verenigd Koninkrijk is gebeurd, meldt Kirkup. In 2016 kwam een Lagerhuiscomité met een rapport waarin veel opvattingen van transactivisten waren meegenomen, waarop de regering in 2017 tot veler verrassing met een uitgewerkt voorstel kwam voor het legaal maken van genderzelfidentificatie.
2. Een andere tip is: verbind je campagne aan een populairder voorstel. In Ierland, Denemarken en Noorwegen, verklapt het rapport, is gendererkenning erdoorheen gekomen door mee te liften op hervormingen zoals het homohuwelijk. “Dit zorgde voor een ‘beschermende sluier’ [a veil of protection – red.], vooral in Ierland, waar het homohuwelijk op veel steun kon rekenen, maar waar het moeilijk was om de publieke opinie te winnen voor genderidentiteit.”
3. De derde tip is nog veelzeggender: “Vermijd te veel verslaggeving door de pers en te veel aandacht.” Volgens het rapport zijn de landen waarin het snelst transrechten zijn toegekend en de ouderlijke macht het vlotst is beteugeld, juist die landen waarin de lobbygroepen erin geslaagd zijn om de aanstaande veranderingen voor het grote publiek verborgen te houden. Hoe meer er in een land aandacht voor de voorstellen was, zoals in het VK, hoe minder effectief de lobby bleek.
Het rapport stelt dat in het VK de informatie over wettelijke gendererkenning ‘verkeerd geïnterpreteerd’ is door de media, en dat er daardoor oppositie is ontstaan. Een publieke campagne was daarom waarschijnlijk ‘niet goed voor de vooruitgang’. “In Ierland hebben activisten daarom direct bij individuele politici gelobbyd en hebben ze geprobeerd om de persaandacht tot een minimum te beperken.”
Conclusie
Kirkup merkt op dat het rapport van 65 pagina’s uitgebreid advies bevat over de noodzaak om de transrechtenplannen uit het publieke oog te houden, maar dat er nergens de optie wordt geopperd om te doen wat normaal is: een publiek pleidooi houden waarin je goede argumenten geeft voor wat je voorstelt. Dit is niet de normale gang van zaken, benadrukt hij.
Hij geeft geen oordeel over het rapport, maar wel over de werkwijze. Een zeer belangrijk advocatenkantoor is medeauteur van een lobbyhandleiding voor mensen die de wet willen veranderen zodat ouders geen zeggenschap meer hebben over significante veranderingen in de status van hun eigen kinderen. Die handleiding bepleit een stiekeme aanpak: uit de media houden en zorgen dat het grote publiek geen lucht krijgt van de ingrijpende veranderingen, omdat het publiek dan waarschijnlijk gaat protesteren.
Dat is laakbaar. James Kirkup besluit dat ook met een observatie die volgens hem relevant is voor het rapport en andere aspecten van het transvraagstuk: beleid dat in de schaduwen is gemaakt, kan de toetsing in het zonlicht nimmer doorstaan.
Lees het originele artikel hier
+++++++++++++++++++++++++++++
