De bijdragen van Jan Kuitenbrouwer aan het debat over sekse en gender onder de loep

Als je je hard maakt voor een onderwerp dat je rechten aantast; maar je krijgt je boodschap niet voor het voetlicht, dan is het fijn als iemand die al een podium heeft deze boodschap verspreidt. Vanaf afgelopen zomer begon HP/De Tijd-columnist Jan Kuitenbrouwer in zijn column (en tegelijkertijd in zijn columns in de Volkskrant), een uiteenzetting te geven over genderideologie. In het begin was het nog goed te merken dat ook voor Kuitenbrouwer de materie nieuw was, maar naarmate hij meer ingelezen raakte, werden zijn stukken ook beter.
Je kunt al deze columns via deze link lezen in zowel het origineel als in het Engels vertaald; maar wanneer je liever wat gerichter kiest wat je leest, volgt hier een samenvatting van zijn bijdragen.

HP/De Tijd-columns

14 juli 2021 – De bloeddorst van de transbeweging is schrikbarend

Kuitenbrouwer lijkt hier nog te denken dat mensen een transidentificerende man pas herkennen als man op het moment dat ze zijn penis zien. Onzin natuurlijk; er zijn honderden grote en kleine verschillen tussen mannen en vrouwen en over het algemeen zien we iemands sekse in fractie van een seconde. Maar Kuitenbrouwer gaat er verder vol in dat transideologie een zeer schadelijke cult is die geen tegenspraak duldt en heeft voorbeelden te over om dat te bewijzen, zoals de vele intimidaties aan het adres van vrouwen die sekse als categorie willen kunnen blijven benoemen. Hij heeft het ook over de lobby voor zelf-identificatie van geslacht, waarbij het stuk inmiddels enigszins achterhaald is: D66 wil het wetsvoorstel nu uitbreiden naar mensen die een X in hun paspoort willen.

21 juli 2021 – De anti-daglichtstrategie van de transbeweging

Wederom een titel die er niet om liegt. De machtige, en dik-gefinancierde (vaak zijn het subsidies aan homobewegingen die hiervoor gebruikt worden) translobby, vermijdt bewust het debat en opereert onder de radar om zijn doelen te bereiken: ‘gender’ in plaats van ‘sekse’ wordt dé manier om mensen in te delen, en vrouwen kunnen fluiten naar hun seksespecifieke ruimtes en rechten. Kuitenbrouwer verbaast zich er net als Voorzij over dat een mening die leeft onder een minderheid van de bevolking, opgedrongen wordt aan een meerderheid zonder dat de meerderheid zich hiertegen uit heeft kunnen spreken, zelfs niet de meerderheid (vrouwen) die het meeste last zal hebben van deze wetswijziging (die in de praktijk al wordt toegepast)*. Hier een ander goed stuk dat gaat over deze strategie.

28 juli 2021 – Binaire bullies

Zoals iemand die op het oog niet duidelijk man of vrouw is, het ziekenhuis ingeslagen kan worden door pesters, zo worden ook mensen die hun vragen stellen over de vervanging van sekse door gender, kapotgepest door genderzeloten. Toch houden ze vol, omdat vrijheid van meningsuiting er simpelweg toe doet. En daar danken we boeken aan als ‘Trans’ van The Economist-redacteur Helen Joyce, ‘Irreversible Damage’ van WSJ-journalist Abigail Shrier en ‘Material Girls’ van de inmiddels van haar universiteit weggepeste hoogleraar Kathleen Stock. In het voorbijgaan noemt Kuitenbrouwer ook nog de kern van het probleem: in plaats van dat gendergelovers begrijpen dat een man zich niet als stereotype man hoeft te kleden om een man te zijn, en dus makkelijk een jurk aan zou kunnen doen, pleiten zij er liever voor dat zo’n man dus een vrouw is. Genderideologie is regressief en juist verre van progressief.

11 augustus – De olifant in de genderkamer

Kuitenbrouwer doet in deze column een aantal aannames die niet door iedereen binnen Voorzij gedeeld worden, zoals dat een deel van de transidentificerende mensen ‘weet’ dat ze van binnen eigenlijk het andere geslacht ‘zijn’. Ook maakt hij een vrij arbitraire scheiding tussen ‘existentiële’ en ‘ideologische’ transgenders, die niet hard te maken valt. Maar ondertussen kaart hij een aantal belangrijke beleidsveranderingen binnen de zorg aan rond zelfverklaarde transgenders, zoals ‘affirmatie’ in plaats van dat zorgverleners poortwachter mogen zijn. Ook de observatie in het daarvan dat bij deze groep mensen de diagnose dus ineens gestoeld wordt op basis van zelfdiagnose, wat voor een behandeling die zoveel fysieke, rechtsstatelijke en sociale consequenties met zich meebrengt, tamelijk revolutionair en gevaarlijk is.
Kuitenbrouwer gaat in deze column ook voor het eerst in op het verschijnsel autogynofilie; maar meent ook dat mannen die geopereerd zijn aan hun genitaliën minder gevaarlijk zouden kunnen zijn voor vrouwen wat helaas niet overeenkomt met de ervaring van vrouwen. 

25 augustus 2021 – Gender als seizoensmode

Deze column maakt duidelijk dat op basis van oppervlakkige argumenten als dat geslachtsregistratie op basis van objectieve maatstaven ‘niet meer van deze tijd’ of achterhaald zou zijn, zelfidentificatie van geslacht binnenkort door de Kamer gaat komen. Door het gebrek aan maatschappelijk debat kan de genderlobby volop pretenderen dat zelfidentificatie een breed levende behoefte is, terwijl Kuitenbrouwer er ‘een dierbaar lichaamsdeel’ om verwedt dat dit niet het geval is. 

1 september 2021 – De transgolf: een real life dystopie

In deze column gaat Kuitenbrouwer in op de fictie van het hebben van een genderidentiteit en hoe de drie boeken die hij las over transideologie (Trans – Helen Joyce; Irreversible Damage – Abigail Shrier; Material Girls – Kathleen Stock) allen vertellen over het mode-aspect van deze overtuiging. Parallellen zijn te trekken met het geloof in flogiston, met het geloof in dik-zijn bij anorexische meisjes, of andere ‘psychische epidemieën’ cq massapsychoses, die vaak zonder duidelijke verklaring uiteindelijk weer verdwijnen maar wel veel schade kunnen aanrichten.

8 september 2021 – Ineens is het water afgesloten, zonder uitleg

Zoals gas, water en licht is ook internet in ons huidige tijdperk een primaire levensbehoefte geworden. Echter de grote internetbedrijven zoals Facebook, Twitter of Google, kunnen je op basis van willekeur uitsluiten van hun medium en dit dus doen terwijl je afhankelijk van ze bent. Ook als je het grove lef hebt een man die zichzelf vrouw noemt, man te blijven noemen, kan je dit gebeuren. Daarbij kan je fluiten naar uitleg of naar een consistente uitvoering van hun eigen regels. Met een klacht indienen kom je vaak nergens.

14 oktober 2021 – Social justice warriors: kasplantjes met kalasjnivovs

“The right tend to think that their opponents are merely wrong-headed, the left always seem to think that their opponents are evil.” citeert Kuitenbrouwer de auteur Douglas Murray. Waar linkse mensen ooit tegen instituties vochten, zetten ze die nu juist in om tegen mensen met ‘verkeerde denkbeelden’ te vechten. En degenen met de denkbeelden die door links worden afgekeurd, combineren deze per definitie met een slechte intentie of ‘agenda’. Het wapen waarmee deze ketters worden bevochten is het internet, en alles is toegestaan – ontslag, boekverbranding, geweld – om de zondaar tot zwijgen te brengen. Andersom echter maakt alles – van voornaamwoorden op basis van geslacht tot simpelweg een debat willen voeren – deze social justice warriors van streek.

17 november 2021 – NRC’s wokenschapsredactie maakt een genderbijlage

Het leek zo veelbelovend. NRC kwam met een bijlage over gender. Maar de voortekenen waren al niet goed: vorig jaar werd een recensie van mediasocioloog Peter Vasterman over drie genderkritische boeken op de drempel van publicatie teruggetrokken na debat onder redacteuren. En inderdaad, de bijlage laat zien dat de kennis over dit onderwerp onder de redacteuren miniem is, en het debat dat er o.a. in de angelsaksische wereld stevig aan toe gaat, wordt hier volkomen vermeden. Wat raar is, want dit verschijnsel is bij uitstek politiek, sociologisch en cultureel gekleurd. Genderidentiteit wordt voor waar aangenomen, en geen moment kritisch behandeld. Ook is Kuitenbrouwer verbijsterd dat over de wet die voorligt in de Tweede Kamer over zelfidentificatie van geslacht geen woord wordt gewijd in de bijlage, terwijl dit zo actueel is. Het bontst maakt de bijlage het met de verslaglegging over het ROGD-onderzoek van Lisa Littman dat wordt behandeld als een anomalie terwijl het een degelijk gedaan onderzoek is dat ook na kritiek overeind bleef staan.

1 december 2021 – Het Puberteitsblokkers-Schandaal. Binnenkort ook in Nederland

Kuitenbrouwer gaat hier in op een van de pijnlijkste aspecten van genderideologie: de consequenties die het heeft voor de nog in ontwikkeling zijnde lichamen van kinderen en jonge mensen. Zonder scrupules krijgen zich trans noemende kinderen GnRH-agonisten voorgeschreven volgens het wereldwijd toegepaste ‘Dutch protocol’. Waar vroeger afgewacht werd, en een fikse meerderheid afzag van ‘transitie’, wordt nu de puberteit op halt gezet (met het verhaaltje dat het omkeerbaar is), en leidt het in de praktijk bijna altijd tot het nemen van hormonen naar ‘transitie’. Zowel de GnRH-agonisten (ook gebruikt om zedendelinquenten chemisch te castreren) als de hormonen leiden echter tot niet terug te draaien ellende bij deze kinderen: botten stoppen met groeien, of baarmoeders verschrompelen op zeer pijnlijke wijze. Veel kinderen zullen nooit een orgasme ervaren omdat hun genitaliën niet volgroeien. Zelfs gendertherapeuten luiden hier nu de noodklok over.

15 december 2021 – Twee transmythes ontkracht

In deze column gaat Kuitenbrouwer in op twee mythes die met graagte worden gebruikt door genderideologen: de eerste is dat je voorzichtig met deze fragiele ‘transmensen’ om moet gaan, welke zelfmoord zouden kunnen plegen als ze niet onmiddellijk gevalideerd worden in hun identiteit, want anders morrel je aan hun ‘bestaansrecht’. De tweede claim is dat deze kwetsbare, gemarginaliseerde groep mensen veel vaker wordt vermoord dan andere groepen.
Allebei de claims blijken niet op waarheid gebaseerd. Zoals Kuitenbrouwer inzichtelijk maakt, worden zowel de moord- als de zelfmoordclaim echter beide met succes gebruikt in het genderdebat. Mensen houden onder deze dreiging snel hun mond.

===================================================================================================================

Kuitenbrouwers Wakkerlands-columns in de Volkskrant:

24 mei 2021 – Transgender

Hier begon Kuitenbrouwer zich pas net te verdiepen in het genderdebat en dacht hij nog dat feministen vonden dat álles gender is, en dat alleen antifeministen zouden vinden dat het enige relevante verschil tussen de geslachten biologisch is. Maar dat ligt wat genuanceerder.
Bovendien maakt hij een wat arbitrair onderscheid tussen transseksuelen en transgenders omdat Kuitenbrouwer hier nog lijkt te denken dat mensen daadwerkelijk van geslacht kunnen veranderen. Maar desalniettemin heeft hij een groot punt dat geslacht en gender niet hetzelfde zijn, en dat dit verschil er wel degelijk toe doet.

5 juli 2021 – In genderkwesties wacht de terf verwensingen, intimatie en bedreiging

Als je vindt dat sekse ertoe doet; dat mensen niet van geslacht kunnen veranderen, en dat vrouwen daarom hun seksespecifieke rechten en ruimtes moeten kunnen behouden, word je door het genderideologische volksdeel der naties tegenwoordig TERF genoemd: trans-exclusionary radical feminist. Het is een scheldwoord.

2 augustus 2021 – Katoenen plafond: de onderbroek van een lesbiënne die zich niet aangetrokken voelt tot transvrouwen

Als geslacht en gender door elkaar gehaald worden, dan is het blijkbaar ineens ‘transfoob’ voor een lesbiënne om zich niet aangetrokken te voelen tot een man die zich zegt een vrouw te voelen. Een lesbiënne die op die manier mannen afwijst, die houdt haar ‘cotton ceiling’ (beeldspraak voor onderbroek) gesloten voor deze mannen. Het is een ongelukkige beeldspraak want mannen hebben uiteraard geen recht op deze vrouwen. En vrouwen kunnen en willen hun seksuele voorkeur uiteraard niet aanpassen.

20 september 2021 – ‘Transfoob’ is een kwalijk en onzinnig begrip

Als je kritiek hebt op genderideologie, of niet vindt dat een zich als transvrouw identificerende man een vrouw is, dan word je tegenwoordig nogal eens transfoob genoemd, waarmee de discussie vaak bij voorbaat al wordt doodgeslagen. Kuitenbrouwer legt uit waarom dit een onzinnig begrip is.

3 januari 2022 – De genderbeweging knaagt flink aan het woord ‘vrouw’

Onder druk van genderideologen wordt er steeds meer geknaagd aan het woord ‘vrouw’ omdat het niet inclusief genoeg zou zijn naar mannen (eigenlijk natuurlijk vrouwen die zich als man identificeren) of ‘non-binaire mensen’ die baren, een baarmoeder hebben, borstvoeding geven of anderszins lichamelijke uitingen hebben die nu eenmaal horen bij het vrouwelijk geslacht. Gek genoeg is het woord ‘man’ nooit onderhevig aan deze woordwiswaan.