Column van een studente over de invloed van de LHBTQIA+ ideologie op de universiteit

De laatste jaren is er steeds meer aandacht voor de LHBTQIA+-gemeenschap. Op het eerste gezicht lijkt dit een mooie ontwikkeling. Ik heb zelf jarenlang deel uitgemaakt van deze gemeenschap. Ik heb meegedaan met demonstraties en ben zelfs naar verschillende plekken afgereisd om volwassenen voorlichting te geven over homoseksualiteit. Gaandeweg kwam ik er steeds meer achter dat deze gemeenschap niks meer met mensenrechten te maken heeft, maar met narcisme.

Wat begon als een kleine LHB-beweging voor basale mensenrechten (het recht om een relatie aan te gaan met iemand waar je van houdt, ongeacht het geslacht), is uitgegroeid tot een narcistische LHBT+-letterkoeksekte vol met mensen die rondlopen met onbehandelde psychische problematiek. Seksualiteit (LHB) is samengevoegd met een psychische stoornis (T) die op zijn beurt weer is samengevoegd met medische aandoeningen (intersekse). De meeste mensen hebben nog steeds een beeld van de klassieke LHB-beweging voor zich en
denken dat LHBTQIA+-activisme vooral opkomt voor homoseksuelen. Fout. Er is zo veel veranderd dat zelfs homoseksuelen, met name lesbische vrouwen, niet meer veilig zijn binnen de gemeenschap die zij zelf hebben opgericht. Daarnaast is het de vraag wat een psychische stoornis (genderdysforie) en een medische aandoening (intersekse) te maken hebben met seksualiteit. Je vergelijkt een blaasontsteking ook niet met schizofrenie.

Diagnose
“Maar wat gebeurt er dan? En wat is precies mijn ‘probleem’ met transgenders?” krijg ik vaak toegestuurd op sociale media. Als psychologiestudente begin ik eerst met de definitie van genderdysforie. Genderdysforie is een benaming voor het gevoel dat iemand in een ‘verkeerd’ lichaam is geboren en zich niet identificeert met het biologische geslacht. De aandoening veroorzaakt klinisch significante lijdensdruk, beperkingen in het sociale of beroepsmatige/schoolse functioneren of in het functioneren op andere belangrijke terreinen. Gender dysforie is nog steeds in de DSM-5 te vinden, een diagnostisch hulpmiddel dat is gepubliceerd door de American Psychiatric Association. De DSM-5 beschrijft verschillende psychische stoornissen en de voorwaarden waaraan een patiënt/cliënt moet voldoen alvorens er een diagnose gesteld kan worden. Aangezien genderdysforie nog steeds in de DSM-5 staat, is het niet fout om dit een psychische stoornis te noemen (alhoewel er een hoop mensen erg boos van zullen worden).

Wettelijk geslacht wijzigen
Een groot deel van de transgenders zullen voor het aanpassen van hun wettelijke geslachtsregistratie kiezen om, naar hun idee, zo volledig mogelijk deel uit te maken van het andere geslacht. Vroeger mocht je niet zomaar je geslacht wijzigen. Er waren strenge voorwaarden aan verbonden. Tegenwoordig voeren steeds meer landen een zelfidentificatiewet in. Met deze wet heb je geen officiële diagnose genderdysforie meer nodig, en mag je je wettelijke geslacht ten allen tijde wijzigen. En zelfs als je geslacht nog niet officieel is aangepast, moeten mensen jou al als het andere geslacht behandelen als je dit alleen mondeling aangeeft (voorbeeld: een man mag zich omkleden in de vrouwenkleedkamer dankzij een vrouwelijke ‘genderexpressie’).

Begrijpen we het wel?
Begrijpen we al welke kant dit op kan gaan? Laat ik er ook even bij vermelden dat niet iedereen met ‘dysforische’ gevoelens gender dysforie heeft. Deze symptomen kunnen zich ook voordoen bij mensen met schizofrenie, en mannen met parafiele stoornissen zoals autogynefilie. Is het verantwoord om dan te zeggen dat iedereen met
deze gevoelens zonder psychiatrische hulp zijn/haar geslacht mag aanpassen en de privéruimtes van het andere geslacht mag betreden?

Geen. Enkel. Mannentoilet.
Om het makkelijk te maken kiezen steeds meer bedrijven/scholen/organisaties ervoor om ‘genderneutrale’ ruimtes te creëren. Een ruimte waar elke man, vrouw en non-binair persoon mag komen. Ook op mijn universiteit is dit het geval. Ik vond dit in de eerste instantie een keigoed idee. Zo heeft iedereen zijn/haar/”hun” eigen toilet en is iedereen tevreden. Tot ik erachter kwam dat deze genderneutrale toiletten gecreëerd werden door vrouwentoiletten op te offeren. Geen. Enkel. Mannentoilet. Alleen vrouwentoiletten zijn aangepast. Ja, we hebben nog steeds vrouwentoiletten, maar het komt vaak voor dat ik als vrouw naar een andere verdieping moet lopen om een vrouwentoilet te vinden omdat ze alleen maar mannen en genderneutrale toiletten hebben op sommige verdiepingen.

Waarom alleen vrouwentoiletten?
Als flutargument kreeg ik terug dat dit te maken heeft met de urinoirs in de mannentoiletten en dit in verband met privacy niet wenselijk is. Ah, tuurlijk. De privacy van mannen is heel erg belangrijk. Belangrijker dan die van vrouwen. Dat is eigenlijk wat er op een ‘lieve’ manier werd gezegd. Het zou zogenaamd geld kosten om schermen te kopen en die voor/achter de urinoirs te plaatsen. En dat terwijl er wel budget is om in elke hoek
van de universiteit een regenboogvlag te plaatsen, regenboogmerchandise en zelfs een regenboogpad in samenwerking met een hogeschool. Maar een scherm om urinoirs af te schermen is te ‘duur’.

Geen oplossing
De persoon die hierover gaat wilde graag met mij in gesprek. Na al mijn zorgen over de veiligheid van vrouwen uitgelegd te hebben dacht ik dat ik duidelijk had gemaakt dat het belangrijk is om voldoende sekse-gescheiden ruimtes te hebben. Zijn oplossing? Alle toiletten op de betreffende verdieping genderneutraal maken, dus ook mannentoiletten. Dit moet nog worden goedgekeurd door het facilitair bedrijf.